1 Sepse çdo kryeprift që merret prej njerëzve, caktohet për njerëzit në gjërat që i përkasin Perëndisë, që ai të ofrojë dhurata dhe flijime për mëkate;
2 I cili mund të ketë dhembshuri për të paditurit, dhe për ata që kanë dalë nga rruga; sepse edhe ai vetë është mbuluar me dobësi.
3 Dhe për këtë arsye ai duhet, si për popullin, ashtu edhe për vetveten, të ofrojë për mëkate.
4 Dhe këtë nder nuk e merr njeri mbi veten e tij, por ai që është thirrur prej Perëndisë, siç ishte Aaroni.
5 Kështu edhe Krishti nuk e lavdëroi veten e tij të bëhej kryeprift; por ai që i tha atij: Ti je Biri im, sot të kam lindur ty.
6 Ashtu siç thotë edhe në një vend tjetër: Ti je një prift përgjithmonë sipas rregullit të Melkizedekut.
7 I cili në ditët e mishit të tij, pasi i kishte ofruar lutje dhe përgjërime me britma të forta dhe me lot atij që ishte në gjendje ta shpëtonte nga vdekja, dhe u dëgjua në atë që druajti;
8 Megjithëse ai ishte Bir, ai prapë mësoi bindjen prej gjërave që ai vuajti;
9 Dhe duke u bërë i përkryer, ai u bë autori i shpëtimit të përjetshëm për të gjithë ata që i binden atij;
10 I quajtur prej Perëndisë një kryeprift sipas rregullit të Melkizedekut.
11 Për të cilin ne kemi shumë gjëra për të thënë, dhe vështirë të shpjegohen, duke parë se ju jeni të ngadaltë për të dëgjuar.
12 Sepse kur për kohën ju duhet të ishit mësues, ju keni nevojë që dikush t’ju mësojë përsëri cilat janë parimet e para të fjalëve të Perëndisë; dhe jeni bërë të tillë që keni nevojë për qumësht, dhe jo ushqime të forta.
13 Sepse çdokush që përdor qumësht është i paaftë në fjalën e drejtësisë; sepse ai është një foshnjë.
14 Por ushqimi i fortë u takon atyre që janë të rritur, madje atyre që për shkak të përdorimit i kanë ndjesitë e tyre të stërvitura për të dalluar si të mirën edhe të keqen.