1 Prandaj duke i lënë parimet e doktrinës së Krishtit, le të vazhdojmë deri në përsosmëri; duke mos vendosur përsëri themelin e pendesës të veprave të vdekura, dhe të besimit ndaj Perëndisë,
2 Të doktrinës së pagëzimeve, dhe të vënies së duarve, dhe të ringjalljes të të vdekurve, dhe të gjykimit të përjetshëm.
3 Dhe këtë do ta bëjmë, nëse Perëndia e lejon.
4 Sepse është e pamundur për ata që u ndriçuan njëherë, dhe e kanë provuar dhuratën qiellore, dhe u bënë pjesëtarë të Frymës së Shenjtë,
5 Dhe kanë ngjëruar fjalën e mirë të Perëndisë, dhe fuqitë e botës së ardhshme,
6 Nëse ata largohen, të përtëriten në pendesë; duke parë se ata e kryqëzojnë përsëri për veten Birin e Perëndisë, dhe e turpërojnë hapur.
7 Sepse toka që pi prej shiut që bie shpesh mbi të, dhe prodhon barishte të përshtatshme për ata prej të cilëve punohet, merr bekim nga Perëndia;
8 Por ajo që prodhon gjemba dhe shkurre refuzohet, dhe është pranë mallkimit; fundi i të cilës është të digjet.
9 Por, të dashurit, ne jemi bindur për gjëra më të mira prej jush, dhe gjërat që i takojnë shpëtimit, megjithëse flasim kështu.
10 Sepse Perëndia nuk është i padrejtë të harrojë punën dhe mundimin tuaj të dashurisë, që ju keni treguar ndaj emrit të tij, në atë që ju u shërbyet shenjtorëve, dhe u shërbeni.
11 Dhe ne dëshirojmë që çdonjëri prej jush të tregojë të njëjtin zell për bindjen e plotë të shpresës deri në fund;
12 Që ju të mos jeni dembelë, por ndjekësit e atyre që përmes besimit dhe durimit trashëgojnë premtimet.
13 Sepse kur Perëndia i bëri premtim Abrahamit, meqë ai nuk mund të betohej për ndonjë më të madh, ai u betua për vete,
14 Duke thënë: Sigurisht duke bekuar unë do të të bekoj ty, dhe duke shumuar unë do të të shumoj ty.
15 Dhe kështu, pasi kishte duruar me zemërgjërësi, ai fitoi premtimin.
16 Sepse njerëzit me të vërtetë betohen për më të madhin; dhe një betim për ta është garancia që u jep fund të gjitha grindjeve.
17 Në të cilën Perëndia, duke dashur shumë më shumë t’u tregojë trashëgimtarëve të premtimit pandryshushmërinë e këshillës së tij, e përforcoi atë me një betim;
18 Që prej dy gjërave të pandryshueshme, për të cilat ishte e pamundur që Perëndia të gënjente, ne të mund të kishim një ngushëllim të fortë, ne që kemi fluturuar për strehim të rrëmbejmë shpresën e vënë para nesh;
19 Shpresë të cilën ne e kemi si një spirancë të shpirtit, si të sigurtë ashtu edhe të patundur, dhe e cila hyn në atë brenda velit;
20 Ku i pararëndësi ka hyrë për ne, vetë Jezusi, i bërë një kryeprift përgjithmonë sipas rregullit të Melkizedekut.