1 Sigurisht pra besëlidhja e parë kishte edhe rite të shërbesës hyjnore, dhe një shenjtërore botërore.
2 Sepse ishte bërë një tabernakull; i pari, në të cilin ishte shandani, dhe tryeza, dhe bukët e paraqitjes; i cili quhej shenjtërore.
3 Dhe pas velit të dytë, tabernakulli që quhet Më i Shenjti i të gjithave;
4 Që kishte temjanicën e florinjtë, dhe arkën e besëlidhjes të veshur me flori rreth e qark, në të cilën ishte ena e florinjtë që kishte manna, dhe shkopi i Aaronit që lulëzonte, dhe rrasat e besëlidhjes;
5 Dhe mbi të kerubinët e lavdisë që i bënin hije pajtimores; për të cilat nuk mund të flasim me hollësi tani.
6 Tani, kur këto gjëra ishin të caktuara kështu, priftërinjtë shkonin gjithmonë në tabernakullin e parë, duke kryer shërbesën e Perëndisë.
7 Por në të dytën hynte vetëm kryeprifti një herë çdo vit, jo pa gjak, të cilin ai e kishte ofruar për veten e tij, dhe për fajet e popullit;
8 Fryma e Shenjtë duke e shpallur këtë, që hyrja në më të shenjtin e të gjithave nuk ishte shfaqur ende, ndërkohë që tabernakulli i parë ende qëndronte;
9 I cili ishte një shëmbëlltyrë për kohën e atëhershme, në të cilën ofroheshin si dhuratat ashtu edhe flijimet, që nuk mund ta bënin të përsosur atë që bënte shërbesën, për sa i përkiste ndërgjegjes;
10 Që qëndronte vetëm në ushqime dhe pije, dhe larjen e ndryshme, dhe ritet mishore, që u ngarkoheshin atyre deri në kohën e të ndrequrit.
11 Por Krishti duke u bërë një kryeprift i gjërave të mira të ardhshme, prej një tabernakulli më të madh dhe më të përsosur, jo të bërë me duar, domethënë, jo të kësaj krijese;
12 As nëpërmjet gjakut të dhive dhe viçave, por prej vetë gjakut të tij ai hyri brenda një herë në vendin e shenjtë, duke fituar për ne shpengimin e përjetshëm.
13 Sepse nëse gjaku i demave dhe dhive, dhe hirin e një mëshqerre duke spërkatur të papastrin, shenjtëron për pastrimin e mishit;
14 Sa shumë më shumë gjaku i Krishtit, i cili ia ofroi veten e tij të panjollë Perëndisë përmes Frymës së përjetshme, do ta shlyejë ndërgjegjen tuaj prej veprave të vdekura për t’i shërbyer Perëndisë së gjallë?
15 Dhe për këtë shkak ai është ndërmjetësi i dhiatës së re, që me anë të vdekjes, për shpengimin e shkeljeve që ishin nën dhiatën e parë, ata që janë të thirrur të mund të marrin premtimin e trashëgimisë së përjetshme.
16 Sepse aty ku është një dhiatë, duhet domosdosmërisht edhe vdekja e dhiatësit.
17 Sepse një dhiatë ka fuqi pasi njerëzit kanë vdekur; përndryshe nuk ka fare fuqi ndërkohë që dhiatësi jeton.
18 Prandaj as edhe dhiata e parë nuk qe themeluar pa gjak.
19 Sepse pasi Moisiu i kishte thënë çdo porosi gjithë popullit sipas ligjit, ai mori gjakun e viçave dhe të dhive, bashkë me ujë, dhe lesh të kuq, dhe hisop, dhe spërkaste si librin ashtu edhe gjithë popullin,
20 Duke thënë: Ky është gjaku i dhiatës që Perëndia ju ka urdhëruar.
21 Për më tepër ai spërkaste me gjak si tabernakullin, ashtu edhe të gjitha enët e shërbimit.
22 Dhe pothuajse të gjitha gjërat sipas ligjit janë të pastrohen me gjak; dhe pa derdhjen e gjakut nuk ka falje të mëkateve.
23 Ishte e nevojshme pra që modelet e gjërave në qiejt të pastrohen me këto; por vetë gjërat qiellore me flijime më të mira se këto.
24 Sepse Krishti nuk hyri në vendet e shenjta të bëra me duar, të cilat janë shëmbëlltyrat e të vërtetave; por në vetë qiellin, që tani të paraqitej në praninë e Perëndisë për ne;
25 As edhe që ai të ofronte veten e tij shpesh, ashtu si kryeprifti hyn në vendin e shenjtë çdo vit me gjakun e të tjerave;
26 Sepse atëherë ai duhej të kishte vuajtur shpesh që nga themelimi i botës; por tani një herë në fundin e botës ai është shfaqur ta largojë mëkatin përmes flijimit të vetes së tij.
27 Dhe ashtu siç është caktuar që njerëzit të vdesin një herë, por pas kësaj gjyqi;
28 Kështu Krishti u ofrua një herë për t’i mbartur mëkatet e shumëve; dhe atyre që e presin atë ai do t’u shfaqet herën e dytë pa mëkat për shpëtim.