1 Tani, ZOTI i kishte thënë Abramit: Largohu nga vendi yt, dhe nga të afërmit e tu, dhe nga shtëpia e babait tënd, te një vend që do të të tregoj;
2 Dhe unë do të bëj prej teje një komb të madh, dhe unë do të të bekoj, dhe do ta bëj emrin tënd të madh; dhe ti do të jesh një bekim;
3 Dhe unë do t’i bekoj ata që të bekojnë ty, dhe do ta mallkoj atë që të mallkon ty; dhe në ty gjithë familjet e tokës do të jenë të bekuara.
4 Kështu Abrami u nis, siç i kishte thënë ZOTI; dhe Loti shkoi me të; dhe Abrami ishte shtatëdhjetë e pesë vjeç kur u largua prej Haranit.
5 Dhe Abrami mori Sarain gruan e vet, dhe Lotin birin e vëllait të tij, dhe gjithë pasurinë e tyre që kishin grumbulluar, dhe shpirtrat që kishin marrë në Haran, dhe ata u nisën për të shkuar në tokën e Kanaanit; dhe erdhën në tokën e Kanaanit.
6 Dhe Abrami kaloi përmes tokës te vendi i Sikemit, te rrafshina e Morehut. Dhe kanaanitët ishin në tokë në atë kohë.
7 Dhe ZOTI iu shfaq Abramit, dhe tha: Unë do t’ia jap këtë vend farës sate; dhe atje ai i ndërtoi një altar ZOTIT, i cili iu shfaq atij.
8 Dhe ai u largua prej andej te një mal në lindje të Bethelit, dhe ngriti çadrën e tij, duke pasur Bethelin në perëndim, dhe Hain në lindje; dhe atje i ndërtoi një altar ZOTIT, dhe i thirri emrit të ZOTIT.
9 Dhe Abrami udhëtoi, duke shkuar vazhdimisht drejt jugut.
10 Dhe ishte një zi buke në tokë; dhe Abrami zbriti në Egjipt të qëndronte atje për një kohë; sepse zia e bukës ishte e rëndë në tokë.
11 Dhe ndodhi, kur po afrohej të hynte në Egjipt, që ai i tha Sarait gruas së tij: Shiko tani, unë e di se ti je një grua e bukur për t’u parë;
12 Prandaj do të ndodhë, kur egjiptianët do të të shohin, që ata do të thonë: Kjo është gruaja e tij; dhe do të më vrasin mua, por ty do të lënë të gjallë.
13 Thuaj, të lutem, ti je motra ime; që mund të jetë mirë për mua për hatrin tënd; dhe shpirti im do të jetojë për shkakun tënd.
14 Dhe ndodhi, që, kur Abrami erdhi në Egjipt, egjiptianët e panë gruan që ishte shumë e bukur.
15 Edhe princat e Faraonit e panë atë, dhe e lavdëruan para Faraonit; dhe gruaja u mor në shtëpinë e Faraonit.
16 Dhe ai e trajtoi Abramin mirë për hir të saj; dhe ai kishte dele, dhe qe, dhe gomarë, dhe shërbëtorë, dhe shërbëtore, dhe gomarica, dhe deve.
17 Por ZOTI e pllakosi Faraonin dhe shtëpinë e tij me mynxyra të mëdha për shkak të Sarait gruas së Abramit.
18 Dhe Faraoni thirri Abramin, dhe tha: Ç’është kjo që ti më ke bërë mua? Përse nuk më tregove që ajo ishte gruaja jote?
19 Pse the: Ajo është motra ime? Që unë të mund ta kisha marrë atë për vete si grua; tani pra ja gruaja jote, merre, dhe ik.
20 Dhe Faraoni i urdhëroi njerëzit e tij në lidhje me të; dhe ata e larguan atë, dhe gruan e tij, dhe gjithçka që kishte.