1 Tani, gjarpëri ishte më dinak se çdo bishë e fushës të cilën Zoti Perëndi kishte bërë. Dhe ai i tha gruas: Po, a ka thënë Perëndia: Ju nuk do të hani nga çdo pemë e kopshtit?
2 Dhe gruaja i tha gjarpërit: Ne mund të hamë nga frutat e pemëve të kopshtit;
3 Por nga frutat e pemës që është në mes të kopshtit, Perëndia ka thënë: Ju nuk do të hani prej saj, as do ta prekni atë, që të mos vdisni.
4 Dhe gjarpëri i tha gruas: Me të vërtetë nuk do të vdisni;
5 Sepse Perëndia e di që ditën që ju do të hani prej saj, atëherë sytë tuaj do të hapen, dhe do të jeni si perënditë, duke njohur të mirën dhe të keqen.
6 Dhe kur gruaja pa që pema ishte e mirë për ushqim, dhe se ishte e pëlqyeshme për sytë, dhe një pemë që dëshirohej ta bënte dikë të mençur, ajo mori prej frutës së saj, dhe hëngri, dhe i dha edhe burrit të saj me vete; dhe ai hëngri.
7 Dhe sytë e tyre të dyve u hapën, dhe ata morën vesh se ishin lakuriq; dhe ata qepën gjethet e fikut bashkë, dhe bënë përparëse për veten e tyre.
8 Dhe ata dëgjuan zërin e ZOTIT Perëndi që ecte në kopsht në freskinë e ditës; dhe Adami dhe Eva u fshehën nga prania e ZOTIT Perëndi midis pemëve të kopshtit.
9 Dhe ZOTI Perëndi thirri Adamin, dhe i tha atij: Ku je?
10 Dhe ai tha: Unë e dëgjova zërin tënd në kopsht, dhe u tremba, sepse unë isha lakuriq; dhe u fsheha.
11 Dhe ai tha: Kush të tha ty që ishe lakuriq? A ke ngrënë nga pema, prej të cilës unë të urdhërova që të mos hash?
12 Dhe burri tha: Gruaja të cilën ti më dhe të jetë me mua, më dha nga pema, dhe unë hëngra.
13 Dhe ZOTI Perëndi i tha gruas: Ç’është kjo që ti ke bërë? Dhe gruaja tha: Gjarpri më mashtroi, dhe unë hëngra.
14 Dhe ZOTI Perëndi i tha gjarprit: Për shkak se ke bërë këtë, ti je i mallkuar mbi të gjithë bagëtitë, dhe mbi çdo bishë të fushës; mbi barkun tënd ti do të ecësh, dhe do të hash pluhur të gjitha ditët e jetës sate;
15 Dhe unë do të vë armiqësi midis teje dhe gruas, dhe midis farës sate dhe farës së saj; ajo do të mavijosë kokën tënde, dhe ti do të mavijosësh thembrën e tij.
16 Gruas ai i tha: Unë do ta shumoj jashtë mase pikëllimin tënd dhe ngjizjen tënde; në pikëllim ti do të lindësh fëmijë; dhe dëshira jote do të jetë te burri yt, dhe ai do të sundojë mbi ty.
17 Dhe Adamit i tha: Për shkak se ti iu binde zërit të gruas sate, dhe hëngre nga pema, prej së cilës unë të urdhërova, duke thënë: Ti nuk do të hash prej saj; i mallkuar është dheu për hatrin tënd; në pikëllim ti do të hash prej tij të gjitha ditët e jetës sate;
18 Gjemba dhe gjëmbaçë do të prodhojë ai për ty; dhe ti do të hash barishten e fushës.
19 Në djersën e fytyrës sate ti do të hash bukë, deri kur ti të kthehesh në dhe; sepse prej tij u more; sepse pluhur je, dhe në pluhur do të kthehesh.
20 Dhe Adami e quajti emrin e gruas së tij Eva; sepse ajo ishte nëna e gjithçkaje të gjallë.
21 Gjithashtu për Adamin dhe për gruan e tij ZOTI Perëndi bëri rroba prej lëkure, dhe i veshi ata.
22 Dhe ZOTI Perëndi tha: Ja, njeriu është bërë si njëri prej nesh, të njohë të mirën dhe të keqen; dhe tani, që të mos ta shtrijë dorën, dhe të marrë edhe prej pemës së jetës, dhe të hajë, dhe të jetojë përgjithmonë;
23 Prandaj Zoti Perëndi e dërgoi atë jashtë kopshtit të Edenit, për të lëvruar dheun prej nga ai u mor.
24 Kështu ai e dëboi njeriun; dhe vendosi Kerubinë në lindje të kopshtit të Edenit, dhe një shpatë flake që kthehej nga të gjitha anët, të ruante rrugën e pemës së jetës.