1 Pas kësaj ishte një festë e judejve; dhe Jezusi shkoi lart në Jeruzalem.
2 Tani ka në Jeruzalem pranë tregut të deleve një pishinë, që në gjuhën hebraike quhet Bethezda, që ka pesë portikë.
3 Në këto rrinin një turmë e madhe njerëzish me sëmundje: të verbër, të çalë, të fishkur, duke pritur lëvizjen e ujit.
4 Sepse në një moment të caktuar, një engjëll zbriste në pishinë, dhe trazonte ujin, pastaj, pas trazimit të ujit, kushdo që hynte i pari shërohej nga çfarëdo sëmundje që kishte.
5 Dhe ishte dikush atje, i cili kishte një paaftësi prej tridhjetë e tetë vjetësh.
6 Kur Jezusi e pa atë të shtrirë, dhe e dinte që ai kishte qenë për një kohë të gjatë tashmë në atë gjëndje, ai i thotë atij: A do ti të shërohesh?
7 Njeriu i sëmurë iu përgjigj atij: Zotëri, unë nuk kam njeri, kur uji është trazuar, të më vendosë mua në pishinë, por ndërsa unë jam duke ardhur, një tjetër zbret para meje.
8 Jezusi i thotë atij: Çohu, merre krevatin tënd, dhe ec.
9 Dhe menjëherë burri u shërua, dhe mori krevatin e tij, dhe eci, dhe në të njejtën ditë ishte sabathi.
10 Prandaj judejtë i thanë atij që u shërua: Është dita e sabathit, nuk është e ligjshme për ty të mbartësh krevatin tënd.
11 Ai iu përgjigj atyre: Ai që më shëroi, i njëjti më tha mua: Merre krevatin tënd dhe ec.
12 Pastaj ata e pyetën atë: Çfarë njeriu është ai i cili të tha ty: Merre krevatin tënd dhe ec?
13 Dhe ai që u shërua nuk e dinte kush ishte, sepse Jezusi iku tutje, meqë një turmë ishte në atë vend.
14 Më pas Jezusi e gjen atë në tempull dhe i tha atij: Ja, ti u shërove, mos mëkato më, që të mos të të vijë ty diçka më e keqe.
15 Burri u largua dhe u tha judejve që ishte Jezusi, që e kishte shëruar atë.
16 Dhe prandaj judejtë e persekutuan Jezusin, dhe kërkuan ta vrisnin atë, sepse ai i kishte bërë këto gjëra në ditën e sabathit.
17 Por Jezusi iu përgjigj atyre: Ati im punon deri tani, dhe unë punoj.
18 Prandaj judejtë edhe më shumë kërkuan ta vrisnin atë, sepse ai jo vetëm kishte thyer sabathin, por tha gjithashtu që Perëndia ishte Ati i tij, duke e bërë veten të barabartë me Perëndinë.
19 Atëhere Jezusi u përgjigj dhe u tha atyre: Me të vërtetë, me të vërtetë, unë ju them: Biri nuk mund të bëjë ndonjë gjë prej vetes, veçse çfarë shikon Atin të bëjë, sepse gjithçka që ai bën, këto bën edhe Biri njësoj.
20 Sepse Ati e do Birin dhe i tregon atij të gjitha gjërat që ai vetë bën; dhe ai do t’i tregojë atij vepra më të mëdha se këto, që ju të mund të habiteni.
21 Sepse ashtu si Ati zgjon të vdekurit dhe i ngjall ata, po kështu Biri ngjall cilindo që dëshiron.
22 Sepse Ati nuk gjykon njeri, por i ka dhënë gjithë gjykimin Birit.
23 Që të gjithë njerëzit ta nderojnë Birin, ashtu si nderojnë Atin. Ai që nuk nderon Birin nuk nderon Atin që e ka dërguar atë.
24 Me të vërtetë, me të vërtetë, unë ju them: Ai që dëgjon fjalën time dhe beson tek ai që më dërgoi mua, ka jetë të përjetshme, dhe nuk do të hyjë në dënim, por ka kaluar nga vdekja në jetë.
25 Me të vërtetë, me të vërtetë, unë ju them: Ora po vjen, dhe është tani, kur të vdekurit do të dëgjojnë zërin e Birit të Perëndisë; dhe ata që dëgjojnë do të jetojnë.
26 Sepse ashtu si Ati ka jetë në veten e tij, kështu ai i ka dhënë Birit të ketë jetë në veten e tij;
27 Dhe ai ia ka dhënë autoritetin atij për të zbatuar edhe gjykimin, sepse ai është Biri i njeriut.
28 Mos u habisni me këtë, sepse ora po vjen, në të cilën të gjithë ata që janë në varre do të dëgjojnë zërin e tij,
29 Dhe do dalin, ata që kanë bërë mirë në ringjalljen e jetës, dhe ata që kanë bërë keq në ringjalljen e dënimit.
30 Unë nga vetja nuk mund të bëj ndonjë gjë, siç dëgjoj, gjykoj; dhe gjykimi im është i drejtë, sepse unë nuk kërkoj vullnetin tim vetjak, por vullnetin e Atit që më ka dërguar mua.
31 Nëse jap dëshmi për veten time, dëshmia ime nuk është e vërtetë.
32 Është një tjetër që jep dëshmi për mua; dhe unë e di që dëshmia të cilën ai dëshmon për mua është e vërtetë.
33 Ju i dërguat Gjonit dhe ai dha dëshmi të së vërtetës.
34 Por unë nuk pranoj dëshmi nga njeri, por këto gjëra unë i them, që ju të mund të shpëtoheni.
35 Ai ishte një dritë që digjte dhe ndriçonte, dhe ju ishit të gatshëm për një kohë të gëzoni në dritën e tij.
36 Por unë kam dëshmi më të madhe se ajo e Gjonit, sepse veprat që Ati më ka dhënë të mbaroj, të njëjtat vepra që bëj unë, japin dëshmi për mua, që Ati më ka dërguar mua.
37 Dhe Ati vetë, që më ka dërguar, ka dhënë dëshmi për mua. Ju as e keni dëgjuar zërin e tij ndonjëherë, as e keni parë formën e tij.
38 Dhe ju nuk e keni fjalën e tij brenda jush, sepse atë që ai e ka dërguar, atë ju nuk e besoni.
39 Hulumtoni shkrimet, sepse në to ju mendoni se keni jetë të përjetshme dhe janë ata që dëshmojnë për mua.
40 Dhe ju nuk do të vini tek unë, që ju të mund të keni jetë.
41 Unë nuk pranoj ndere nga njerëzit.
42 Por unë ju njoh ju, që ju nuk keni dashurinë e Perëndisë brenda jush.
43 Unë kam ardhur në emër të Atit tim dhe ju nuk më pranoni mua, nëse një tjetër do të vijë në emrin e vet, atë ju do ta pranoni.
44 Si mund të besoni ju që pranoni nder nga njeri-tjetri, dhe nuk kërkoni nderin që vjen vetëm prej Perëndisë?
45 Mos mendoni se unë do t’ju akuzoj tek Ati, është dikush që ju akuzon, vetë Moisiu, në të cilin ju besoni.
46 Sepse po të kishit besuar Moisiun, ju do të më kishit besuar mua, sepse ai shkroi për mua.
47 Por nëse ju nuk besoni shkrimet e tij, si do t’i besoni fjalët e mia?