1 Pas këtyre gjërave Jezusi shkoi matanë detit të Galilesë, që është deti i Tiberias.
2 Dhe një turmë e madhe e ndoqi atë, sepse ata i panë mrekullitë e tij që ai bëri mbi ata që ishin sëmurë.
3 Dhe Jezusi shkoi lart në një mal, dhe atje ai u ul me dishepujt e tij.
4 Dhe pashka, një festë e judejve, ishte afër.
5 Kur Jezusi atëhere ngriti sytë lart dhe pa një grup të madh që po vinin tek ai, ai i thotë Filipit: Ku do të blejmë bukë, që këta të mund të hanë?
6 Dhe këtë ai e tha që ta provonte atë, sepse ai vetë e dinte çfarë do të bënte.
7 Filipi iu përgjigj atij: Bukë që vlen dyqind peni nuk është e mjaftueshme për ata, që çdokush prej tyre të mund të marrë pak.
8 Një nga dishepujt e tij, Andrea, vëllai i Simon Pjetrit, i thotë atij:
9 Është një djalë këtu, i cili ka pesë bukë elbi dhe dy peshq të vegjël, por ç’janë ata për kaq shumë.
10 Dhe Jezusi tha: Bëjini njerëzit të ulen. Tani kishte shumë bar në vend. Pra burrat u ulën, në numër rreth pesë mijë.
11 Dhe Jezusi i mori bukët; dhe pasi kishte dhënë falënderime, ua shpërndau dishepujve, dhe dishepujt atyre që ishin ulur; dhe në të njëtën mënyrë me peshqit aq sa do të donin.
12 Kur ata u ngopën, ai u tha dishepujve të tij: Mblidhni copërat që mbeten, që të mos humbasë ndonjë gjë.
13 Prandaj ata i mblodhën ato bashkë dhe mbushën dymbëdhjetë shporta me copërat e pesë bukëve të elbit, që u mbetën tepër nga ata që kishin ngrënë.
14 Pastaj ata njerëz, pasi e kishin parë mrekullinë që bëri Jezusi, thanë: Ky është me të vërtetë ai profeti që duhet të vijë në botë.
15 Prandaj kur Jezusi kuptoi që ata do vinin ta merrnin atë me forcë, për ta bërë atë mbret, ai u largua përsëri vetëm në një mal.
16 Dhe kur erdhi mbrëmja, dishepujt e tij zbritën te deti,
17 Dhe hynë në një barkë, dhe shkuan matanë detit drejt Kapernaumit. Dhe tashmë ishte errësuar, dhe Jezusi nuk kishte ardhur tek ata.
18 Dhe deti u trazua për arsye të një ere të madhe që frynte.
19 Pra, pasi ata kishin vozitur rreth njëzet e pesë ose tridhjetë stade, ata shohin Jezusin të ecte mbi det dhe po i afrohej barkës, dhe ata u trembën.
20 Por ai u thotë atyre: Jam unë, mos u trembni.
21 Pastaj ata e pranuan atë në barkë me dëshirë dhe menjëherë barka u bregëzua te vendi ku u drejtuan.
22 Ditën e nesërme, kur njerëzit që qëndronin në anën tjetër të detit panë se nuk kishte varkë tjetër atje, përveç asaj brenda të cilës dishepujt e tij kishin hyrë, dhe që Jezusi nuk shkoi me dishepujt e tij në varkë, por që dishepujt e tij ishin larguar vetëm;
23 (Sidoqoftë erdhën anije të tjera nga Tiberias pranë vendit ku ata hëngrën bukë, pasi Zoti kishte dhënë falënderime,)
24 Prandaj, kur njerëzit panë që Jezusi nuk ishte atje, as dishepujt e tij, ata gjithashtu morën barkën dhe erdhën në Kapernaum, duke kërkuar Jezusin.
25 Dhe pasi e gjetën atë në anën tjetër të detit, ata i thanë atij: Rabi, kur erdhe ti këtu?
26 Jezusi iu përgjigj atyre dhe tha: Me të vërtetë, me të vërtetë, unë ju them: Ju më kërkoni mua, jo sepse ju patë mrekullitë, por sepse hëngrët nga bukët dhe u ngopët.
27 Mos punoni për mishin që humbet, por për atë mish që duron për jetën e përjetshme, të cilën Biri i njeriut do t’ju japë juve, sepse atë e ka vulosur Perëndia Atë.
28 Pastaj ata i thanë atij: Çfarë të bëjmë ne, që ne të mund të bëjmë veprat e Perëndisë?
29 Jezusi u përgjigj dhe u tha atyre: Kjo është vepra e Perëndisë, që ju të besoni tek ai të cilin ai ka dërguar.
30 Prandaj ata i thanë atij: Çfarë shenje tregon ti atëherë, që ne të mund të shikojmë, dhe të të besojmë ty? Çfarë pune bën ti?
31 Etërit tanë hëngrën mana në shkretëtirë, siç është shkruar: Ai u dha atyre bukë prej qiellit për të ngrënë.
32 Pastaj Jezusi u tha atyre: Me të vërtetë, me të vërtetë, unë ju them: Moisiu nuk jua dha atë bukë nga qielli, por Ati im jua jep bukën e vërtetë nga qielli.
33 Sepse buka e Perëndisë është ai i cili zbret nga qielli, dhe i jep jetë botës.
34 Pastaj ata i thanë atij: Zot, gjithmonë na jep neve këtë bukë.
35 Dhe Jezusi u tha atyre: Unë jam buka e jetës, ai që vjen tek unë nuk do të ketë uri ndonjëherë; dhe ai që beson tek unë nuk do të ketë etje ndonjëherë.
36 Por unë ju thashë juve: Që edhe ju më keni parë mua, dhe nuk besoni.
37 Të gjitha që Ati më jep mua do të vijnë tek unë; dhe atë që vjen tek unë, kurrsesi nuk do ta flak jashtë.
38 Sepse unë zbrita nga qielli, jo të bëj vullnetin tim vetjak, por vullnetin e atij që më dërgoi mua.
39 Dhe ky është vullneti i Atit i cili më ka dërguar, që prej gjithçkaje që ai më ka dhënë mua unë nuk duhet të humbasë ndonjë gjë, por që duhet ta ngjall atë përsëri ditën e fundit.
40 Dhe ky është vullneti i atij që më dërgoi mua, që çdokush i cili shikon Birin dhe beson tek ai, të ketë jetë të përjetshme; dhe unë do ta ngjall atë ditën e fundit.
41 Pastaj judejtë pëshpëritën për të, sepse ai tha: Unë jam buka e cila zbriti prej qiellit.
42 Dhe ata thanë: A nuk është ky Jezusi, biri i Jozefit, babanë dhe mamanë e të cilit ne e njohim? Atëherë si thotë ai: Unë zbrita nga qielli?
43 Prandaj Jezusi u përgjigj dhe u tha atyre: Mos pëshpëritni midis jush.
44 Nuk mund të vijë tek unë ndonjë njeri, përveçse Ati që më ka dërguar mua e tërheq atë, dhe unë do ta ngjall atë ditën e fundit.
45 Është shkruar te profetët: Dhe ata të gjithë do të mësojnë nga Perëndia. Çdo njeri pra që ka dëgjuar dhe ka mësuar nga Ati, vjen tek unë.
46 Jo se ndokush e ka parë Atin, përveç atij i cili është prej Perëndisë, ai e ka parë Atin.
47 Me të vërtetë, me të vërtetë, unë ju them: Ai që beson tek unë ka jetë të përjetshme.
48 Unë jam ajo buka e jetës.
49 Etërit tuaj hëngrën mana në shkretëtirë, dhe janë të vdekur.
50 Kjo është buka që vjen nga qielli, që një njeri të mund të hajë prej saj, dhe të mos vdesë.
51 Unë jam buka e gjallë që zbriti nga qielli, nëse ndonjë njeri ha nga kjo bukë, ai do të jetojë përgjithmonë, dhe buka që unë do të jap është mishi im, të cilin unë do ta jap për jetën e botës.
52 Prandaj judejtë u grindën me njëri-tjetrin duke thënë: Si mund ky njeri të na japë neve mishin e tij për të ngrënë?
53 Atëherë Jezusi u tha atyre: Me të vërtetë, me të vërtetë, unë ju them: Ju nuk keni jetë brenda jush, po të mos hani mishin e Birit të njeriut dhe pini gjakun e tij.
54 Kushdo që ha mishin tim dhe pi gjakun tim, ka jetë të përjetshme; dhe unë do ta ngjall atë ditën e fundit.
55 Sepse mishi im me të vërtetë është ushqim dhe gjaku im me të vërtetë është pije.
56 Ai që ha mishin tim dhe pi gjakun tim, banon në mua, dhe unë në të.
57 Siç më ka dërguar mua Ati i gjallë dhe unë jetoj prej Atit, kështu ai që më ha mua, edhe ai do të jetojë prej meje.
58 Kjo është ajo buka e cila zbriti nga qielli, jo si etërit tuaj hëngrën mana dhe janë të vdekur; ai që ha nga kjo bukë do të jetojë përgjithmonë.
59 Këto gjëra tha ai në sinagogë, ndërsa ai jepte mësim në Kapernaum.
60 Prandaj shumë prej dishepujve të tij, pasi e kishin dëgjuar këtë, thanë: Kjo është një thënie e ashpër, kush mund ta dëgjojë atë?
61 Kur Jezusi e dinte në vetvete që dishepujt e tij pëshpëritnin për këtë, ai u tha atyre: A ju fyen kjo?
62 Çfarë dhe nëse ju do të shihni Birin e njeriut të ngrihet lart ku ai ishte më parë?
63 Është fryma që jep jetë, mishi nuk përfiton gjë, fjalët që unë ju flas juve, ato janë frymë, dhe ato janë jetë.
64 Por janë disa nga ju që nuk besojnë. Sepse Jezusi e dinte që nga fillimi cilët ishin ata që nuk besonin dhe cilët do ta tradhëtonin atë.
65 Dhe ai tha: Prandaj ju thashë unë që nuk mund të vijë ndonjë njeri tek unë, përveçse kur i jepet atij nga Ati im.
66 Që nga ajo kohë, shumë nga dishepujt e tij u kthyen dhe nuk ecën më me të.
67 Pastaj Jezusi u tha të dymbëdhjetëve: A do të largoheni edhe ju?
68 Pastaj Simon Pjetri iu përgjigj atij: Zot, te kush të shkojmë ne? Ti ke fjalët e jetës së përjetshme.
69 Dhe ne besojmë dhe jemi të sigurtë që ti je ai Krisht, Biri i Perëndisë të gjallë.
70 Jezusi iu përgjigj atyre: A nuk ju kam zgjedhur ju të dymbëdhjetëve dhe njëri nga ju është një djall?
71 Ai foli për Juda Iskariotin, birin e Simonit, sepse ishte ai që do ta tradhëtonte atë, duke qënë një nga të dymbëdhjetët.