1 Dhe ai hyri përsëri në sinagogë; dhe ishte atje një njeri që kishte një dorë të tharë.
2 Dhe ata e vështruan nëse ai do ta shëronte atë në ditën e sabathit; që ata të mund ta akuzonin.
3 Dhe ai i thotë njeriut që kishte dorën e tharë: Dil përpara.
4 Dhe u thotë atyre: Është e ligjshme të bësh mirë në ditën e sabathit, apo të bësh keq? Të shpëtosh jetë, apo të vrasësh? Por ata nuk thanë gjë.
5 Dhe pasi i vështroi ata përreth me zemërim, duke qenë i hidhëruar për ngurtësinë e zemrave të tyre, ai i thotë njeriut: Shtrije para dorën tënde. Dhe ai e shtriu; dhe dora e tij u kthye shëndoshë si tjetra.
6 Dhe farisenjtë dolën, dhe menjëherë u këshilluan bashkë me herodianët kundër tij, si të mund ta shkatërronin atë.
7 Por Jezusi u tërhoq me dishepujt e tij te deti; dhe një turmë e madhe shkoi pas tij nga Galilea, dhe nga Judea,
8 Dhe nga Jeruzalemi, dhe nga Idumea, dhe nga përtej Jordanit; dhe ata përreth Tyrusit dhe Sidonës, një turmë e madhe, pasi kishin dëgjuar çfarë gjëra të mëdha që bëri ai, erdhën tek ai.
9 Dhe ai u tha dishepujve të tij, që një barkë e vogël ta priste atë, për shkak të turmës, që ata të mos ta shtrëngonin.
10 Sepse ai kishte shëruar shumë; aq sa ata shtyheshin drejt tij për ta prekur atë, të gjithë ata që kishin sëmundje.
11 Dhe frymërat e papastra, kur e shikonin, binin përdhe para tij, dhe bërtisnin, duke thënë: Ti je Biri i Perëndisë.
12 Dhe ai menjëherë i urdhëroi rreptësisht që të mos ta bënin të njohur atë.
13 Dhe ai shkon lart në një mal, dhe thërret pranë tij kë deshi; dhe ata erdhën tek ai.
14 Dhe ai caktoi dymbëdhjetë, që ata të ishin me të, dhe që ai të mund t’i dërgonte ata të predikonin,
15 Dhe të kishin fuqi të shëronin sëmundje, dhe të dëbonin djaj;
16 Dhe Simonit ai i shtoi emrin Pjetër;
17 Dhe Jakobi biri i Zebedeut, Gjoni vëllai i Jakobit; dhe ai u shtoi atyre emrin Boanerges, që do të thotë, Bijtë e bubullimës;
18 Dhe Andrea, dhe Filipi, dhe Bartolomeu, dhe Mateu, dhe Thomai, dhe Jakobi biri i Alfeut, dhe Thadeusi, dhe Simon Kananiti,
19 Dhe Juda Iskarioti, që edhe e tradhtoi atë; dhe shkuan në një shtëpi.
20 Dhe turma u mblodh përsëri, aq shumë sa ata nuk mund të hanin as bukë.
21 Dhe kur miqtë e tij e morën vesh këtë, ata dolën ta merrnin atë me forcë; sepse thoshin: Ai nuk është në vete.
22 Dhe skribët që zbritën nga Jeruzalemi thanë: Ai ka Beelzebubin, dhe përmes princit të djajve i dëbon djajtë.
23 Dhe ai i thirri pranë vetes, dhe u tha atyre me shëmbëlltyra: Si mundet Satanai të dëbojë Satanain?
24 Dhe nëse një mbretëri është e përçarë kundër vetvetes, ajo mbretëri nuk mund të qëndrojë.
25 Dhe nëse një shtëpi është e përçarë kundër vetvetes, ajo shtëpi nuk mund të qëndrojë.
26 Dhe nëse Satanai ngrihet kundër vetvetes, dhe të jetë i përçarë, ai nuk mund të qëndrojë, por ka një fund.
27 Nuk mund të hyjë njeri në shtëpinë e një të forti, dhe t’i plaçkisë sendet e tij, përveç se më parë ta lidhë të fortin; dhe pastaj do ta plaçkisë shtëpinë tij.
28 Me të vërtetë unë ju them: Të gjitha mëkatet do t’u falen bijve të njerëzve, edhe blasfemitë me çfarëdo që do të blasfemojnë;
29 Por ai që do të blasfemojë kundër Frymës së Shenjtë nuk ka falje kurrë, por është në rrezik për dënim të përjetshëm;
30 Sepse ata thoshin: Ai ka një frymë të papastër.
31 Atëherë erdhën atje vëllezërit dhe nëna e tij, dhe, duke qëndruar jashtë, i dërguan, duke e thirrur.
32 Dhe turma ishte ulur rreth tij, dhe ata i thanë: Ja, nëna jote dhe vëllezërit e tu jashtë të kërkojnë ty.
33 Dhe ai iu përgjigj atyre, duke thënë: Kush është nëna ime, ose vëllezërit e mi?
34 Dhe ai i vështroi rreth e qark ata që ishin ulur rreth tij, dhe tha: Ja nëna ime dhe vëllezërit e mi!
35 Sepse kushdo që do bëjë vullnetin e Perëndisë, ai është vëllai im, motra ime, dhe nëna.