1 Dhe Jezusi u përgjigj dhe u foli atyre përsëri me shëmbëlltyra, dhe tha:
2 Mbretëria e qiellit i ngjan një mbreti, i cili bëri dasmë për birin e tij,
3 Dhe dërgoi shërbëtorët e tij për t’i thirrur ata që ishin ftuar në dasmë; dhe ata nuk deshën të vinin.
4 Përsëri, ai dërgoi shërbëtorë të tjerë, duke thënë: U thoni atyre që janë ftuar: Ja, unë e kam përgatitur drekën time; qetë e mi dhe berrat e mi të usqhyer janë therur, dhe gjithçka është gati; ejani në dasmë.
5 Por ata e shpërfillën, dhe u larguan, njëri te ferma e tij, një tjetër te mallrat e tij;
6 Dhe ata që mbetën i morën shërbëtorët e tij, dhe i keqtrajtuan, dhe i vranë.
7 Por kur mbreti dëgjoi për këtë, ai u inatos; dhe dërgoi ushtritë e tij, dhe i vrau ata vrasës, dhe e dogji qytetin e tyre.
8 Atëherë ai u thotë shërbëtorëve të tij: Dasma është gati, por ata që u ftuan nuk ishin të denjë.
9 Prandaj shkoni nëpër rrugë, dhe sa të gjeni, i ftoni në dasmë.
10 Kështu shërbëtorët dolën nëpër rrugë, dhe mblodhën së bashku të gjithë aq sa gjetën, si të mirë dhe të këqij; dhe dasma u mbush me të ftuar.
11 Dhe kur hyri mbreti të shikonte të ftuarit, ai pa atje një burrë që nuk kishte veshur një rrobë dasme;
12 Dhe i thotë atij: Mik, si vjen ti këtu pa pasur një rrobë dasme? Dhe ai mbeti pa fjalë.
13 Atëherë mbreti u tha shërbëtorëve: Lidheni këmbë e duar, dhe largojeni këtej, dhe hidheni në errësirën e jashtme; atje do të jetë vajtim dhe kërcëllim dhëmbësh.
14 Sepse shumë janë thirrur, por pak janë zgjedhur.
15 Atëherë shkuan farisenjtë, dhe u këshilluan se si mund ta zinin atë në fjalën e tij.
16 Dhe ata i dërguan atij dishepujt e tyre me herodianët, duke thënë: Zot, ne e dimë se ti je i vërtetë, dhe u jep mësim në të vërtetën për rrugën e Perëndisë, as nuk do të dish për ndonjërin; sepse ti nuk shikon personin e njerëzve.
17 Prandaj na thuaj: Çfarë mendon ti? Është e ligjshme t’i paguajmë taksë Cezarit, apo jo?
18 Por Jezusi e kuptoi ligësinë e tyre, dhe tha: Përse më tundoni mua, ju hipokritë?
19 Më tregoni monedhën e taksës. Dhe ata i sollën atij një denar.
20 Dhe ai u thotë atyre: E kujt është kjo fytyrë dhe mbishkrim?
21 Ata i thonë atij: E Cezarit. Atëherë ai u thotë atyre: Prandaj jepini Cezarit gjërat që janë të Cezarit; dhe Perëndisë gjërat që janë të Perëndisë.
22 Pasi i dëgjuan këto fjalë, ata u habitën, dhe e lanë atë, dhe ikën.
23 Në të njëjtën ditë erdhën tek ai saducenjtë, që thonë se nuk ka ringjallje, dhe e pyetën atë,
24 Duke thënë: Zot, Moisiu tha: Nëse një njeri vdes, pa pasur fëmijë, vëllai i tij do martohet me gruan e tij, dhe do të ngjallë farën për vëllanë e tij.
25 Tani, ishin me ne shtatë vëllezër; dhe i pari, pasi u martua me një grua, vdiq, dhe, pa pasur pasardhës, ia la gruan e tij vëllait të tij;
26 Njësoj gjithashtu i dyti, dhe i treti, deri tek i shtati.
27 Dhe më në fund vdiq edhe gruaja.
28 Prandaj në ringjallje e kujt do të jetë gruaja prej të shtatëve? Sepse ata të gjithë e patën atë.
29 Jezusi u përgjigj dhe u tha atyre: Ju gaboni, duke mos ditur shkrimet, as fuqinë e Perëndisë.
30 Sepse në ringjallje as martohen, as jepen për martesë, por janë si engjëjt e Perëndisë në qiell.
31 Por në lidhje me ringjalljen e të vdekurve, a nuk e keni lexuar atë që ju foli Perëndia, duke thënë:
32 Unë jam Perëndia i Abrahamit, dhe Perëndia i Isakut, dhe Perëndia i Jakobit? Perëndia nuk është Perëndi i të vdekurve, por i të gjallëve.
33 Dhe pasi turma e dëgjoi këtë, ata u habitën me doktrinën e tij.
34 Por pasi farisenjtë dëgjuan që ai ua mbylli gojën saducenjve, ata u mblodhën bashkë.
35 Atëherë njëri prej tyre, që ishte jurist, i bëri një pyetje atij, duke e tunduar, dhe tha:
36 Mësues, cili është urdhërimi i madh në ligj?
37 Jezusi i tha atij: Ti do ta duash Zotin Perëndinë tënd me gjithë zemrën tënde, dhe me gjithë shpirtin tënd, dhe me gjithë mendjen tënde.
38 Ky është urdhërimi i parë dhe i madh.
39 Edhe i dyti është si ai: Ti do ta duash fqinjin tënd si veten tënde.
40 Gjithë ligji dhe profetët varen mbi këto dy urdhërime.
41 Ndërsa farisenjtë ishin mbledhur bashkë, Jezusi i pyeti ata:
42 Duke thënë: Çfarë mendoni ju për Krishtin? Biri i kujt është ai? Ata i thanë: Biri i Davidit.
43 Ai u thotë: Atëherë Davidi në frymë si e quan atë Zot, duke thënë:
44 Zoti i tha Zotit tim: Ulu në të djathtën time, derisa t’i bëj armiqtë e tu stol të këmbëve të tua?
45 Atëherë, nëse Davidi e quan atë Zot, si është biri i tij?
46 Dhe asnjë njeri nuk mund t’i përgjigjej ndonjë fjalë, dhe që nga ajo ditë e mbrapa nuk guxoi njeri t’i bënte më pyetje atij.