1 Dhe kur u vendos që ne të lundronim në Itali, ata e dorëzuan Palin dhe disa të burgosur të tjerë te një i quajtur Julius, një kryeqindës i bandës së Augustusit.
2 Dhe pasi hymë në një anije të Adramytenosit, u nisëm, me dëshirë të lundronim pranë brigjeve të Azisë; një Aristarkus, një maqedonas i Selanikut, ishte me ne.
3 Dhe ditën tjetër ne arritëm në Sidon. Dhe Juliusi u soll njerëzisht ndaj Palit, dhe i dha leje të shkonte te miqtë e tij që të prehej.
4 Dhe pasi u nisëm prej andej, ne lundruam nën Qipron, sepse erërat ishin të kundërta.
5 Dhe pasi kaluam detin e Kilikisë dhe Pamfylisë, mbritëm në Myra, një qytet i Lukisë.
6 Dhe atje kryeqindësi gjeti një anije të Aleksandrisë që lundronte për në Itali; dhe na futi në të.
7 Dhe pasi kishim lundruar ngadalë shumë ditë, dhe mezi iu afruam Knidosit, era duke na penguar, ne lundruam nën Kretën, përballë Salmonës;
8 Dhe, duke e kaluar atë me vështirësi, erdhëm në një vend që quhet Limanet e bukur; pranë të cilit ishte qyteti i Laseas.
9 Tani, pasi u harxhua shumë kohë, dhe lundrimi tani ishte i rrezikshëm, për shkak se agjërimi tashmë kishte kaluar, Pali i këshilloi ata,
10 Dhe u tha: Zotërinj, unë gjykoj që ky udhëtim do të jetë me dhimbje dhe shumë dëm, jo vetëm për ngarkesat dhe anijen, por edhe për jetët tona.
11 Megjithatë kryeqindësi besonte kapitenin dhe pronarin e anijes, më shumë se ato gjëra që u thanë prej Palit.
12 Dhe për shkak se limani nuk ishte i përshtatshëm për të dimëruar, pjesa më e madhe këshilluan të largoheshin edhe prej andej, nëse në ndonjë mënyrë ata të mund të arrijnë në Finikë, dhe atje të dimërojnë; që është një liman i Kretës, dhe ndodhet në drejtim të jugperëndimit dhe veriperëndimit.
13 Dhe kur era e jugut frynte butë, duke menduar se ata e kishin arritur qëllimin e tyre, duke u liruar prej andej, ata lundruan afër Kretës.
14 Por pak më vonë u ngrit kundër një erë e stuhishme, e quajtur Euroklidon.
15 Dhe kur u kap anija, që nuk mund ta përballte erën, ne e lamë atë të na drejtonte.
16 Dhe duke shkuar nën një ishull që quhet Klauda, ne patëm shumë punë për të bërë me varkën;
17 Që pasi e ngritën, përdorën ndihmat, duke e lidhur anijen nga poshtë; dhe, duke patur frikë se mos binin në rërë lëvizëse, i ulën velat, dhe kështu ishim të shtyrë.
18 Dhe ne duke qenë jashtë mase të tundur nga stuhia, ditën tjetër ata e lehtësuan anijen;
19 Dhe ditën e tretë ne i hodhëm jashtë pajisjet e anijes me duart tona.
20 Dhe pasi as dielli as yjet nuk u shfaqën për shumë ditë, dhe një stuhi jo e vogël kundër nesh, atëherë e gjithë shpresa që të shpëtoheshim u hoq.
21 Por pas një agjërim të gjatë Pali qëndroi në mes të tyre, dhe tha: Zotërinj, ju duhet të më kishit dëgjuar, dhe të mos ishit lëshuar prej Kretës, dhe të kishit pësuar këtë dëm dhe humbje.
22 Dhe tani unë ju këshilloj të gëzoheni; sepse nuk do të ketë humbje jete për cilindo midis jush, por të anijes.
23 Sepse qëndroi pranë meje këtë natë engjëlli i Perëndisë, i të cilit jam unë, dhe të cilit unë i shërbej.
24 Duke thënë: Mos u tremb, Pal; ti do të çohesh para Cezarit; dhe, ja, Perëndia t’i ka dhënë ty të gjithë ata që lundrojnë me ty.
25 Prandaj, zotërinj, gëzohuni; sepse unë e besoj Perëndinë, që do të ndodhë pikërisht siç m’u tha mua.
26 Megjithatë ne duhet të hidhemi mbi një ishull.
27 Por kur erdhi nata e katërmbëdhjetë, ndërkohë që ne ishim të shtyrë lart e poshtë në Adria, rreth mesnatës detarët kuptuan se po i afroheshin një toke;
28 Dhe hodhën matësin e thellësisë, dhe e gjetën atë njëzetë pashë; dhe pasi shkuan edhe pak më tutje, ata hodhën matësin e thellësisë përsëri dhe e gjetën atë pesëmbëdhjetë pashë.
29 Atëherë duke patur frikë se mos kishim rënë mbi shkëmbinj, ata hodhën katër spiranca nga kiçi, dhe luteshin që të bëhej ditë.
30 Dhe ndërsa detarët po bëheshin gati t’ia mbathnin nga anija, pasi lëshuan varkën në det, nën ngjyrë sikur ata do të kishin hedhur spiranca nga ana e përparme e anijes,
31 Pali u tha kryeqindësit dhe ushtarëve: Po nuk qëndrojnë këta në anije, ju nuk mund të shpëtoni.
32 Atëherë ushtarët i këputën litarët e varkës, dhe e lanë të bjerë.
33 Dhe ndërsa dita po vinte, Pali u kërkoi të gjithë atyre të hanin, duke thënë: Sot është dita e katërmbëdhjetë që ju keni pritur dhe vazhduat agjërimin, duke mos ngrënë gjë.
34 Prandaj unë ju lutem të hani diçka; sepse kjo është për shëndetin tuaj; sepse nuk do të bjerë fije floku prej kokës së çdonjërit prej jush.
35 Dhe pasi foli kështu, ai mori bukë, dhe falënderoi Perëndinë në prani të të gjithë atyre; dhe pasi e theu, filloi të hajë.
36 Atëherë të gjithë u gëzuan, dhe ata gjithashtu morën pak ushqim.
37 Dhe ne ishim të gjithë dyqind e shtatëdhjetë e gjashtë shpirt në anije.
38 Dhe pasi kishin ngrënë mjaftueshëm, ata e lehtësuan anijen, dhe hodhën grurin në det.
39 Dhe kur u gdhi, nuk e njihnin vendin; por zbuluan një gji deti të vogël me breg, në të cilin ata menduan, nëse do të ishte e mundur, të shtynin anijen.
40 Dhe pasi i ngritën spirancat, ata iu dorëzuan detit, dhe lëshuan litarët e timonit, dhe ngritën lart velin kryesor ndaj erës, dhe shkuan drejt bregut.
41 Dhe duke rënë në një vend ku u takuan dy dete, ata e shtynë anijen në tokë; dhe pjesa e përparme u ngul fort, dhe mbeti e palëvizur, por kiçi u thye nga forca e dallgëve.
42 Dhe këshilla e ushtarëve ishte të vrisnin të burgosurit, që të mos largohej ndonjë prej tyre me not, dhe do të shpëtohej.
43 Por kryeqindësi, duke dashur të shpëtonte Palin, i ndali ata në qëllimin e tyre; dhe urdhëroi që ata që mund të notojnë të hidhen të parët në det, dhe të shkojnë në tokë;
44 Dhe të tjerët, disa mbi dërrasa, dhe disa mbi pjesë të thyera të anijes. Dhe kështu u bë, që ata të gjithë shpëtuan në tokë.