1 Dhe pasi u shpëtuan, atëherë ata morën vesh se ishulli quhej Melita.
2 Dhe njerëzit barbar na treguan jo pak mirësi; ngaqë ndezën një zjarr, dhe na pranuan të gjithë, për shkak të shiut që binte dhe për shkak të të ftohtit.
3 Dhe pasi Pali kishte mbledhur një deng me dru, dhe i vuri në zjarr, një nepërkë doli prej andej nga nxehtësia, dhe u kap në dorën e tij.
4 Dhe kur barbarët panë bishën helmuese të varur nga dora e tij, thanë midis tyre: Pa dyshim ky njeri është një vrasës, të cilin edhe pse i shpëtoi detit, prapë hakmarrja nuk e lejon të jetojë.
5 Ai e shkundi bishën në zjarr dhe nuk ndjeu lëndim.
6 Megjithatë ata shikuan kur ai duhej të ishte enjtur, ose të binte befas i vdekur; por pasi ata e panë për shumë kohë, dhe nuk panë ndonjë lëndim tek ai, ndryshuan mendjet, dhe thanë që ai ishte një perëndi.
7 Në të njëjtët vende ishin pronat e kreut të ishullit, emri i të cilit ishte Publius; i cili na pranoi, dhe na strehoi tri ditë me mirësjellje.
8 Dhe ndodhi që babai i Publiusit ishte i shtrirë sëmurë me ethe dhe me dizenteri; tek i cili hyri Pali, dhe u lut, dhe i vuri duart e tij mbi të, dhe e shëroi.
9 Kështu kur kjo u bë, edhe të tjerët në ishull që kishin sëmundje, erdhën, dhe u shëruan;
10 Të cilët gjithashtu na nderuan me shumë ndere; dhe kur ne u larguam, ata na ngarkuan me ato gjëra që kishim nevojë.
11 Pas tre muajve ne u larguam me një anije të Aleksandrisë, e cila kishte dimëruar në ishull, tabela e së cilës ishte Kastori dhe Polluksi.
12 Dhe pasi zbarkuam në Sirakuzë, qëndruam atje tri ditë.
13 Prej aty shkuam rrotull, dhe erdhëm në Regium; dhe pas një dite fryu era e jugut, dhe ditën tjetër ne erdhëm në Puteol;
14 Ku gjetëm vëllezër, dhe na u lutën të rrinim me ta shtatë ditë; dhe kështu u nisëm për në Romë.
15 Dhe prej andej, kur vëllezërit dëgjuan për ne, ata erdhën të na takonin deri te forumi i Apiosit dhe Tri Tavernat; të cilët kur Pali pa, falënderoi Perëndinë dhe mori zemër.
16 Dhe kur erdhëm në Romë, kryeqindësi ia dorëzoi të burgosurit komandantit të ushtrisë; por Pali u lejua të rrinte vetëm me një ushtar që e ruante.
17 Dhe ndodhi, që pas tri ditësh Pali thirri bashkë krerët e judejve; dhe pasi u mblodhën bashkë, u tha atyre: Burra dhe vëllezër, megjithëse nuk kam bërë ndonjë gjë kundër popullit, apo zakoneve të etërve tanë, prapë u dorëzova i burgosur nga Jeruzalemi në duart e romakëve.
18 Të cilët, pasi më hetuan, do të më kishin lënë të lirë, sepse nuk kishte shkak për vdekje tek unë.
19 Por kur judejtë folën kundër asaj, unë u detyrova t’i bëj apel Cezarit; jo se unë kisha gjë të akuzoja kombin tim.
20 Prandaj, për këtë shkak ju kam thirrur, t’ju shikoj, dhe të flas me ju; sepse për shpresën e Izraelit unë jam lidhur me këtë zinxhir.
21 Dhe ata i thanë atij: Ne as kemi marrë letra nga Judea në lidhje me ty, as ndonjë prej vëllezërve që erdhën nuk na tregoi apo tha ndonjë gjë të keqe për ty.
22 Por ne dëshirojmë të dëgjojmë prej teje çfarë mendon; sepse përsa i përket këtij sekti, ne dimë që kudo flitet kundër.
23 Dhe pasi i caktuan atij një ditë, erdhën shumë te banesa e tij; të cilëve ai iu shpjegoi dhe dëshmoi mbretërinë e Perëndisë, duke i bindur ata në lidhje me Jezusin, si nga ligji i Moisiut, ashtu dhe nga profetët, nga mëngjesi deri në mbrëmje.
24 Dhe disa i besuan gjërat që u thanë, dhe disa nuk i besuan.
25 Dhe pasi nuk ranë dakord midis tyre, ata u larguan, pasi Pali tha një fjalë: Mirë u fol Fryma e Shenjtë prej Isaias profeti i etërve tanë,
26 Duke thënë: Shkoni te këta njerëz dhe thoni: Duke dëgjuar ju do të dëgjoni, dhe nuk do të merrni vesh; dhe duke parë ju do të shikoni, dhe nuk do të kuptoni;
27 Sepse zemra e këtyre njerëzve është bërë e trashë, veshët e tyre janë të rënduar, sytë e tyre i kanë mbyllur; që të mos shikojnë me sytë tyre, as të dëgjojnë me veshët e tyre, as të kuptojnë me zemrat e tyre, dhe të kthehen, dhe unë t’i shëroj.
28 Prandaj, le t’ju bëhet e ditur juve, se shpëtimi i Perëndisë u është dërguar paganëve, dhe që ata do ta dëgjojnë.
29 Dhe pasi i tha këto fjalë, judejtë u larguan, dhe kishte shumë diskutime midis tyre.
30 Dhe Pali qëndroi plot dy vjet në shtëpinë e marrë me qira, dhe i priste të gjithë që vinin tek ai.
31 Duke predikuar mbretërinë e Perëndisë, dhe duke dhënë mësim për ato gjëra që kishin të bënin me Zotin Jezu Krisht, me gjithë guximin, pa u penguar prej ndonjë njeriu.