Veprat 7:9

“Dhe patriarkët, të prekur prej zilisë, e shitën Jozefin në Egjypt; por Perëndia ishte me të,”
- Veprat 7:9

     Jozefi ishte një prej dymbëdhjetë bijve të Jakobit, dhe ishte i dashur për babain e tij, sepse lindi prej gruas së dashur të tij, Rachel. Vëllezërit e Jozefit e kishin zili, dhe ua shitën atë midianitëve. Këta tregtarë e sollën Jozefin në Egjypt, dhe ia shitën Potifarit si skllav. Patjetër, kjo histori tingëllon shumë e dëshpëruar. Jozefi ishte prapë i ri dhe larg shtëpisë së babait të tij, ndërsa vëllezërit e tij bënin sikur ai ishte vrarë. Ata lyen rrobën e tij me gjak qengji, dhe i thanë babait se ishte gjaku i Jozefit. Këtu, ne do të shikojmë diçka shumë interersante. Në këtë histori, ne nuk gjejmë ndonjë ankesë në gojën e Jozefit. Ai nuk e meritonte këtë lloj trajtimi. Ishte një njeri paqësor. Ai u ketrajtua prej vëllezërve, prej midianitëve dhe pastaj prej Potifarit. Si reagonte ai? Edhe në këtë situatë të tmerrshme, Jozefi prapë ruante integritetin e tij. Ai i shërbente Potifarit aq mirë sa ai u bë kujdestari i gjithë pasurive të tij. Ku qëndronte sekreti i suksesit të tij? Unë besoj që kyçi i suksesit gjendet në këtë varg. Bibla thotë: “…Perëndia ishte me të…”. Si mund të mbijetojmë çdo problem? Në fakt, nuk dua thjesht ta mbijetoj, unë dua të dal nga beteja e jetës me dekoratë nga Perëndia. Si mund ta bëjmë këtë? A është Perëndia me ne? Ose, më mirë, a jemi ne me Atë? A i shërbejmë ne Atij? A kërkojmë ne të rrimë afër Tij? A lutemi, lexojmë Biblën, dhe shkojmë besnikërisht në kishë? Te 2 Timoteut 2:19, Bibla thotë: “…Zoti i njeh ata që janë të tij…". A jemi ne të tijtë?