Sot, unë ndihem se ka nevojë të ritheksoj mesazhin që predikuam në kishë të dielën e kaluar. Shtëpia e Zotit, që në ditën tonë quhet “kisha”, është një vend shumë i veçantë; plot me bekime për të gjithë që hyjnë besnikërisht në dyert e saj. Vargu ynë për sot flet për një popull që është mbjellur në shtëpinë e Perëndisë. Bima apo pema e jetës suaj do të thahet në gurishten e kësaj bote, ku çdokush lufton për veten e tij dhe vjedh ushqimin e të tjerëve; ku toka është helmuar me epshet e mishit. Ndoshta do t’i numëroni të suksesshëm ata të botës, por prisni pak sa të shikoni fundin e historisë së tyre dhe pastaj beni llogari. Për ne, besimtarët e Biblës, kisha është një lulishte e bukur, ku jemi mbjellur prej duarve të dhimbsura në pleh ushqyes; ku Kujdestari i lulishtes vjen shpesh vërdallë dhe kontrollon çdo bimë të Tij duke i ujitur ato me Fjalën e Tij të Shenjtë. Po, dhe nganjëherë ka nevojë për krasitje, kur Ai heq prej nesh degë të pafrytshme që pengojnë rritjen tonë të mirë. Edhe kjo punë, me gjithë dhimbjet e saj, është bërë me duar të dashuruara dhe për të mirën tonë. Kisha është vendi, i vetmi vend në Bibël, që quhet shtylla dhe toka e së vërtetës. Amin!

     Me të vërtetë, ne jemi shumë të bekuar. Nëse nuk e kuptojmë këtë gjë është për shkak se jemi të verbër dhe të shurdhër ndaj mirësisë së Perëndisë. Ju që vini në kishë, bëni një llogari për bekimet e Zotit në jetën tuaj. Shikoni se si Ai i ka plotësuar nevojat tuaja gjithë këto vite. Shikoni se si Ai ju ka ruajtur nga rreziqet. Ai i ka plotësuar kërkesat e lutjeve tuaja. Ai ju ka mbuluar me një dashuri të përhershme. Ai ju ka dhënë Frymën e Shenjtë brenda jush, të jetë Udhëheqësi juaj dhe Ngushëllimi juaj. Ai i ka bërë këto gjëra dhe shumë më shumë, edhe pse nganjëherë jemi të ftohtë ndaj Tij. Kuptimi i fjalës “bekim” a “bekuar” në Bibël ka një lidhje të fortë me fjalën “begati”. Fjala “begati” do të thotë “bollëk”. Perëndia na e ka dhënë neve hirin e Tij me bollëk, dashuri me bollëk, shpesë me bollëk, lumturi me bollëk, dhe shumë të tjera. Prandaj, duke menduar për bekimet e Zotit, Pali tha: “Bekuar qoftë Perëndia...”. Në këtë rast, në lidhje me Perëndinë, “bekuar” do të thote “adhuruar”. Pali do që Perëndia ta ketë gjithë lavdinë. Gjithashtu edhe ne, meqë Zoti na ka bekuar kaq shumë, le të kërkojmë të njëjtën gjë; domethënë që zemrat dhe shpirtrat tona të burojnë me adhurim për Atin tonë qiellor të dashur. Amin.

     Nganjëherë ne mendojmë që veprat tona nuk kanë ndikim mbi njerëz të tjerë. Ndoshta ne duam të jetojmë sipas dëshirave tona, dhe të mos shqetësohemi për të tjerët. Nëse vazhdojmë kështu, ne jemi të çmendur. Për shembull, kur dikush nuk është besnik në kishë, disa të tjerë që nuk janë aq të fortë në besim mund të humbasin interesimin në kishë. Kur dikush i shërben Zotit me një zemër të zjarrtë, edhe të tjerët mund të nxiten për të bërë këtë punë të mirë. Ndikimi juaj mbi të tjerët mund të përdoret në mënyrë pozitive, ose negative. Te vargu ynë për sot, kjo nxitje është pozitive. Besimtarët e kishës në Korint ishin prekur thellë në shpirt për shkak të varfërisë së besimtarëve të tjerë dhe nga zemra e tyre filluan të grumbullonin dhe të jepnin ndihmë për besimtarë të varfër. Apostulli Pal u mrekullua me bujarinë e tyre, dhe u mburr për ata në kishat (Patjetër, duke i dhënë Perëndisë lavdi për bujarinë e tyre). Pastaj të tjerët kishin dëshirë për të ndihmuar. Zelli i besimtarëve në Korint ishte shkaku i shumë veprave të mira bërë nga të tjerët. Tani, le të mendojmë për veten tonë. Çfarë lloj ndikimi kemi ne mbi të tjerët? A tregojmë ne që rruga e Jezusit (e Biblës) është rruga më e mirë? A inkurajojmë njerëz të tjerë ta ndjekin Jezusin? Apo i dekurajojmë ata? 

     Ishte një kohë e vështirë në mbretërinë e Izraelit. Armiqtë e tyre u mblodhën përreth për luftë. Kishte dhe një zi buke që asgjësonte popullin, saqë një çerek litri glasë pëllumbi shitej për pesë copa argjendi. Po! Koha ishte kaq e keqe saqë njerëzit hanin glasën e pëllumbave, dhe në fakt hanin gjëra më të neveritshme se kjo. Megjithatë, katër burra lebrozë thanë me njëri-tjerin: “Pse rrimë këtu derisa të vdesim? Nëse ne themi se do të hyjmë në qytet, atëherë zia e bukës është në qytet, dhe ne do të vdesim atje; dhe nëse ne rrimë palëvizur këtu, ne prapë do të vdesim. Prandaj tani ejani, le të biem në dorë të ushtrisë së sirianëve; nëse ata na lënë të gjallë, ne do të jetojmë; por nëse ata na vrasin, ne veç do të vdesim.” Prandaj, ata erdhën te kampi i armiqve të tyre, por panë që nuk kishte njeri atje. Perëndia kishte bërë që sirianët (armiqtë e Izraelit) të dëgjonin një zhurmë të frikshme dhe menduan që ushtritë më të mëdha po vinin t’i shkatërronin. Prandaj ata ikën me vrap. Pastaj, kur erdhën lebrozët te çadrat, ata gjetën ushqim, pije, flori, argjend dhe veshje. Ata filluan të hanin, të pinin dhe t’i fshihnin pasuritë, por pastaj u vinte keq, dhe thanë: “Nuk po veprojmë mirë; sot është një ditë e lajmeve të mira dhe ne heshtim...”. Mesazhi për ne është që Perëndia na ka shpëtuar edhe ne! Ai ka asgjësuar armikun tonë, djallin. Ai ka plotësuar nevojat tona! Ai na ka falur mëkatet! Po, përmes Krishtit ne kemi shpëtim dhe shijojmë çdo bekim të Perëndisë. Pyetja është kjo: Çfarë po bëjmë ne me këto lajme te mira? 

     Ky varg na e tregon ndryshimin që kishte ndodhur në jetën e Apostullit Pal. Në fillim, dhe me zell, ai provonte ta shkatërronte besimin e të Krishterëve, por pas takimit të tij hynor me Jezusin, Pali u shpëtua. Dëshira dhe vullneti i tij ndryshuan nga shkatërrimi në ndërtim. Kur Jezusin hyn në jetën e ndokujt sot, e njëjta gjë do të ndodhë. Ndoshta, më parë, ju keni luftuar me dëshirë, me gjithë zemër kundër Jezusit, por tani Ai është Miku juaj më i shtrenjtë. Te 2 Korintasve 5:17, Bibla thotë: “...nëse dikush është në Krishtin, ai është një krijesë e re; gjërat e vjetra ikën; ja, të gjitha gjërat u bënë të reja.” Para se të mbarojmë, dua të shtoj dhe një mendim tjetër. Unë kam lexuar që Mbreti Redwald i Anglisë Lindore ndërtoi një vend të shenjtë që nga njëra anë kishte një altar për Zotin e vërtetë, ndërsa nga ana tjetër një altar për perënditë e rreme. Kjo është situata edhe në zemrat e besimtarëve të ftohtë. Atje ndërtojnë një pjesë modeste për Zotin e Biblës, por ruajnë një pjesë të madhe për idhujt e kësaj bote. Te vargu i mësipërm, është e qartë që Pali nuk ishte kështu. Ai iku plotësisht nga puna e shkatërrimit, dhe filloi me punën e predikimit. Ai jetoi plotësisht për Jezusin! Amin!

     Sa probleme, përçarje dhe luftra shaktohen prej vetëm një fjale! Shumë njerëz janë krenarë se flasin shumë. Problemi është që ato gjëra që vërshojnë nga gojët e tyre janë të helmatisura. Fjalët e tyre shkatërrojnë paqen dhe ndezin inatin si një zjarr shkatërrues. Bibla na mëson që fjalët tona duhet të jenë gjithmonë me hir, që të mund t’i ndërtojmë njerëzit me ato, dhe jo t’i asgjësojmë. Që nga fëmijëria ime, unë kam dëgjuar një thënie: Nëse nuk keni diçka të mirë për të thënë, mos thoni gjë fare.” Ne e kujtojmë edhe atë që quhet “Rregulli i artë”, që thotë: Trajtojini të tjerët ashtu si ju vetë do të donit t’ju trajtojnë. Nëse ne duam respekt, le të respektojmë të tjerët. Nëse duam që Perëndia të na falë neve mëkatet që kemi bërë, le të falim edhe ne njëri-tjetrin. Vargu i sipërm shkon pak më tutje dhe thotë: “Kush ruan gojën e tij, ruan jetën e tij...”. Nëse kontrollojmë gojën tonë kur flasim me fëmijët, me bashkëshortin ose bashkëshorten, me bashkëpunëtorët a me bashkëqytetarët, ne ruajmë jetën tonë. Amin!

     Libri “Kënga e Solomonit” përmban një histori dashurie midis mbretit Solomon dhe një gruaje shulamite. Dashuria që gjendet këtu është e papërlyer, e panjollë. Ky është lloji i dashurisë vendosur nga Perëndia që demonstron dashurinë vetëmohuese që buron nga karakteri i Tij. Duke e parë këtë lloj dashurie të pastër dhe të zjarrtë, është e pamundur të mos mendojmë për dashurinë e Zotit për kishën e Tij. Kjo mund të quhet tema e Ungjillit, “Dashuria e Zotit”. Prandaj u kryqëzua Jezusi rreth dy mijë vjet më parë për mëkatet tona. Megjithatë, vargu i mësipërm nuk janë fjalët e burrit për gruan, por janë fjalët e gruas për burrin e saj. Këto duhet të jenë fjalët tona për Zotin. Në këtë varg, gruaja thotë: Dashuria jote është më e mirë se vera. Vera është një simbol për kohën intime. Ajo e bën zemrën e njeriut të ngazëllohet. Ajo vlerësohet kaq shumë sa që dikush mund të paguajë qindra ose mijëra dollarë vetëm për një shishe vere. Prapëseprapë, gruaja thotë që edhe vera më e mirë e botës nuk mund të krahësohet me dashurinë e burrit të saj. Ai për të është mbi gjithçka. Unë shikoj këtu një grua që është plotësisht e magjepsur me të dashurin e saj. Le të jetë kjo dëshira jonë për Zotin.

     Unë besoj që sot do të mbarojmë me këtë varg, por le të shikojmë edhe një gjë tjetër përpara se të studiojmë një varg tjetër. Deri tani, ne e kemi parë këtë titull të Perëndisë: Ai është NDIHMËSI im. Ne studiuam pak “vështirësinë e titullit” edhe “përulësinë e titullit”, tani le të përfundojmë me “shpresën e titullit”. Nëse Perëndia është Ndihmësi ynë, çdo gjë është e mundur. Nëse i Plotfuqishmi qëndron në anën tonë, le të mos kemi frikë të ecim përpara në jetë. Nëse e keni pranuar Atë në shpirtin tuaj, Ai jua ka falur çdo mëkat. Prandaj, harrojini gabimet e së kaluarës dhe me sytë drejt së ardhmes vraponi garën e jetës me besim të fortë. Perëndia është Mjeku më i mirë, Miku më i mirë, Udhëheqësi më i mirë! Vazhdoni përpara me Atë! Unë nuk do t’i harroj kurrë fjalët e predikuesit filipinas që erdhi te kisha jonë në Amerikë. Ai na tha neve të rrinjve: Ecim përpara gjithnjë, dhe kurrë mbrapa. Shikojeni Kapitenin e shpëtimit tuaj sot, Ai që përballoi kryqin pa u lëkundur, Ai që mundi çdo armik! Shkoni me Të dhe jetoni për lavdinë e Tij! Amin! 

     Sot, ne duam të vazhdojmë me temën që filluam javën e kaluar. Perëndia është Ndihmësi ynë! Te pika e parë, ne pamë vështirësinë e titullit. Domethënë, Zoti është gati të përballojë çdo vështirësi për hatrin e atyre që besojnë tek Ai. Tani, te pika e dytë, le të shikojmë përulësinë e titullit. Titulli “ndihmës” përshkruan një njeri që vjen përkrah në kohë vështirësie. Në fakt, ky titull nuk tingëllon si diçka e lavdishme. Për mua, ky tingëllon si një shërbëtor. Saktësisht! Shikoni çfarë tha Jezusi për veten e Tij te Lluka 22:26, Ai tha: “...unë jam midis jush si ai që shërben.” Si mund jetë Zoti një shërbëtor? Në të njëjtën mënyrë që një grua që ka lindur kujdeset për beben e saj, ose si një baba që mëson fëmijën e tij të ecë, ose si një ushtar që shërben në ushtri për të mbrojtur ata që janë më të dobët, domethënë, për hatrin e atyre që jane të vegjël, të moshuar, ose të paaftë. I madhi i shërben të voglit. Në një martesë, zakonisht, burri është më i forti dhe më i madhi, dhe nëse ka dëshirë mund ta drejtojë shtëpinë e tij me forcë. Nëse ka dëshirë ai mund të jetë i ashpër, i rreptë dhe i pamëshirshëm, por pa dyshim, ne të gjithë e dimë që kjo nuk është normale. Një burrë i mirë e di se si të sillet me dashuri ndaj familjes së tij, dhe është gati të shkojë deri në skajet e tokës që gruaja dhe fëmijët e tij të jetojnë në paqe, në dashuri, me shëndet të mirë, etj. Perëndia është njësoj, në fakt, Ai e pranoi vdekjen në kryq, që ne të mund te kemi jetën e përjetshme. Ai me të vërtetë është Ndihmësi ynë i madh! Amin! 

     A nuk është e mrekullueshme që Perëndia, Krijuesi i tokës dhe qiellit, mendon për ne? Çfarë jemi ne në krahasim me Atë? Kjo na tregon në mënyrë të qartë ëmbëlsinë e të Gjithëfuqishmit. Megjithëse është kaq i lartë dhe i shenjtë, prapë Ai kujdeset me butësi për ne këtu poshtë. Te vargu i sipërm, ne shikojmë fjalët e bariut-mbret (the shepherd king), Davidit. Vini re që ai e quajti Zotin “Ndihmësi i tij.” Le të shikojmë tri gjëra në lidhje me këtë titull të Perëndisë. Së pari, unë e shikoj vështirësinë e titullit. Nëse Zoti është Ndimësi ynë, kjo nuk është diçka e lehtë. Mendoni për gjithë ato barrë të rënda që keni përjetuar në jetë; barrët fizike, shpirtërore, financiare, familjare, etj. Mendoni për gjithë atë barrën e mëkatit që Ai mbarti për hatrin tonë, dhe u sakrifikua në kryq. Lavdi Zotit për Ndihmësin tonë që ishte dhe është gati ta përballojë çdo vështirësi për ne. Apostulli Pal na tha: “Duke hedhur mbi të çdo shqetësim që keni; sepse ai kujdeset për ju.” Lavdi Zotit që hiri i Tij na mjafton për barrët e së shkuarës dhe për ato të së ardhmes. Nëse ju më thoni që problemet tuaja janë shumë të vështira. Ok! Dakord! Por shikoni dhe një herë Ndihmësin triumfues që kemi. Kur Ai e mori këtë titull, Ai kuptonte dhe pranonte vështirësitë që vijnë bashkë me të. Amin! Ne do ta shikojmë pjesën e dytë nesër.