​     Të besoni te Jezusi është një vendim që secili nga ne duhet ta marrë personalisht. Është e domosdoshme që ne të besojmë tek Ai. Pse? Sepse Ai është e vërteta dhe, unë besoj, që çdo njeri ka dëshirë të qëndrojë në të vërtetën. Duke besuar te sakrifica e Jezusit në kryq, ne gjithashtu jemi të shpëtuar nga dënimi i mëkateve. Lavdi Zotit! Vargu i mësipërm thotë: “Si mund të besoni ju që pranoni nder nga njëri-tjetri…”. Do të jetë shumë vështirë që ju ta pranoni Jezusin, nëse provoni të kënaqni njerëzit, dhe të kërkoni nder nga ata. Ka shumë pak njerëz që do ta ndjekin Jezusin, sepse shumica janë të verbuar nga djalli dhe nga presioni i shokëve. Prandaj Bibla thotë që rruga për në ferr është e gjerë dhe shumë do të hyjnë atje. Le të kërkojmë së bashku atë nder që vjen vetëm prej Perëndisë. Ai na urdhëron të besojmë te Biri i Tij, Jezusi. A do ta ndryshonit ju qëndrimin tuaj për Emrin e Krishtit, për shak të presionit të botës? Mos harroni që bota është në errësirë shpirtërore. Le të kënaqim Perëndinë së pari, dhe pastaj në mënyrën që jetojmë dhe flasim, t’i ndihmojmë që edhe të tjerët të vijnë tek Ai.

​     Jezusi i tha Pjetrit: Ndiqmë! Kjo është jeta e vërtetë e të krishterëve, që ne thjesht të ndjekim Jezusin. Shikoni së pari se sa e ëmbël është kjo fjalë nga Biri i Perëndisë. Ai do që ju të ecni bashkë me Të. Domethënë, Ai që nuk ka nevojë për ndonjë gjë, Ai që krijoi qiellin dhe tokën, Ai që sundon vetë mbi gjithësinë, Ai do miqësinë tënde. Ai do shoqërimin tënd. Po! Jezusi ju do shumë! Pastaj, shikoni gjithashtu sigurinë e kësaj fjale: “Ndiqmë”. Ne mund të ecim me Jezusin si delet me Bariun. Në këtë botë plot me ujqër shkatërrues, vendi më i sigurtë është në shoqërinë e Bariut. Një bari i moshuar shqiptar më tha që ujqërit i tremben bariut. Ata e dinë që bariu kujdeset për delet dhe është gati të luftojë deri në vdekje për to. Jezusi është akoma më i mirë. Ai dha jetën e Tij për të na shpëtuar. Ai u ringjall prej së vdekurish, dhe ky, Mbrojtësi ynë, është i gjallë përgjithmonë. Nuk vdes më. Lavdi Zotit! Ai është i Gjithëfuqishmi! Ai është i Gjithëdituri! Ai është kudo kurdoherë! Po Ky, Jezusi kujdeset për ne. Tani, në fund, shikoni thjeshtësinë e kësaj fjale. Jezusi i tha Pjetrit: Ndiqmë! Kë do të ndjekim? Jezusin! Vetëm Jezusin! Asnjë tjetër. Jeta krishtere është shumë e thjeshtë. Ndiqni Jezusin! Mbani sytë tek Ai! Ne nuk kemi njëqind apo një mijë perëndi për të ndjekur. Jo! Vetëm NJË! Jezusin! Amin! Jeta bashkë me Krishtin është e ëmbël, e sigurtë dhe e thjeshtë. Lavdi Zotit!

     Këto janë fjalët e Apostullit Pal. Përpara se Jezusi ta shpëtonte atë, emri i tij ishte Saul dhe ai i persekutonte të krishterët. Në mes të udhëtimit të Tij për në Damask, për të burgosur më shumë besimtarë, Bibla thotë që një dritë e madhe nga qielli ndriçoi përreth tij, dhe Sauli ra përdhe. Në atë moment, Jezusi foli me atë. Ai qortoi Saulin për përndekjen e të krishterëve, dhe e thirri atë të predikojë Ungjillin, domethënë të ndërtojë atë që më përpara e shkatërroi. Sauli kishte me vete edhe disa burra të tjerë. Ata panë dritën të ndriçonte, por nuk dëgjuan zërin e Zotit. Ja! Ky është mesazhi: Patjetër që ka shumë njerëz rreth nesh, që përjetojnë bashkë me ne fuqinë e Zotit (ata shikojnë dritën), por vetëm ti do t’i dëgjosh porositë e Perëndisë për jetën tënde. Ka shumë besimtarë rreth teje në kishë, por Perëndia ka një mesazh për ty personalisht, një mesazh që nuk mund ta dëgjojë asnjë njeri tjetër. Mesazhi është për ty! Ai ka një mesazh për mua, për ty, për çdokush që është gati ta dëgjojë. Mësuesit e mi thonë shumë mirë, që nga ne besimtarët secili ka një marrëdhënie personale me Jezusin. Patjetër, ne e dimë që çdokush në kishën tonë nuk është njësoj. Pse? Sepse kështu jemi krijuar prej Perëndisë. Gjithashtu, mesazhet që ne dëgjojmë në kishë janë ndryshe për çdo njeri. Porositë e Tij për ty janë të veçanta, sepse ti je një besimtar i veçantë! Le ta dëgjojmë mirë zërin e Perëndisë!

     Unë dua të theksoj edhe njëherë që këtu, te vargjet e mësipërme, ne shikojmë thjeshtësimin e dhjetë urdhërimeve. Sot, unë dua që ne ta studiojmë pak vargun 31, që flet për marrëdhënien tonë me njëri-tjetrin. Tek Eksodi kapitulli 20, Bibla na i tregon dhjetë urdhërimet e Perëndisë. Katër urdhërimet e para kontrollojnë qëndrimin tonë para Zotit, ndërsa gjashtë të fundit rregullojnë sjelljen tonë me njëri-tjetrin. Çfarë thonë ato gjashtë të fundit? 5. Nderoje babanë tënd dhe mamanë tënde. 6. Mos vrit. 7. Mos shkel kurorën bashkëshortore. 8. Mos vidh. 9. Mos bëj dëshmi të rreme ndaj fqinjit tënd. 10. Mos lakmo. Edhe këtu, Perëndia thotë: Mos! Mos! Mos! Domethënë, ne duhet të kemi kujdes të largohemi nga mëkati. Por, vini re që ne mund ta zbatojmë ligjin e Zotit duke respektuar vetëm një porosi që është thjeshtësimi i këtyrë urdhërimeve. Cila është ajo? Bibla thotë: “Ti do ta duash fqinjin tënd porsi veten tënde.” Jo thjesht t’i duam ata, por t’i duam ata porsi vetveten. Edhe Apostulli Pal, e përmendi këtë koncept, te Libri i Romakëve 13:10, Bibla thotë: “Dashuria nuk i bën keq fqinjit të vet; prandaj dashuria është përmbushje e ligjit.” Edhe te 1 Korintasve 13:8, Bibla thotë: “Dashuria nuk bie kurrë poshtë...”. Apostulli Gjon, te letra e parë e tij thotë: “Ai që nuk dashuron nuk e njeh Perëndinë; sepse Perëndia është dashuri.” Perëndia është dashuri thotë Bibla! Ai i do njerëzit e botës. Ne e duam Zotin. Ai do që ne të duam edhe njëri-tjetrin. Po! Dashuria është përmbushja e ligjit të Tij. Amin!

     Tani, ne sapo mbaruam nje studim për dhjetë urdhërimet e Perëndisë. Ne kemi nevojë për ligjin e Zotit që të kuptojmë çfarë është e drejtë dhe çfarë është e keqe në sytë e Tij. Nëse i analizojmë mirë këto dhjetë urdhërimet, ne do të kuptojmë që katër urdhërimet e para theksojnë marrëdhënien tonë me Perëndinë, ndërsa gjashtë të tjerat janë për marrëdhënien me njerërzit. Si ishin ato katër të parat? 1. Ti nuk do të kesh perëndi të tjera para meje. 2. Ti nuk do të bësh për veten ndonjë idhull. 3. Ti nuk do ta marrësh më kot emrin e ZOTIT. 4. Kujtoje ditën e sabathit, ta mbash të shenjtë. Të gjitha këto të katërta përfshihen me vetëm një urdhër. Lexojeni edhe një herë vargun tonë të mësipërm (Marku 12:30). Bibla thotë: “Ti do ta duash Zotin...”. Domethënë, nëse e bëni këtë urdhër, ju nuk do të shkelni asnjë nga ato të katërta. Në këtë varg, është interesant edhe që urdhërimi shkruhet në mënyrë pohuese. “Ti do ta duash Zotin...”, ndërsa shumica e të tjerave janë në mënyrë mohuese. “Ti nuk do të kesh...Ti nuk do të bësh...Ti nuk do të marrësh...”. Lavdi Zotit që Ai na tregonte se çfarë duhet të mos bëjmë, por gjithashtu, në vend të këtyre veprave te këqija, Ai na thotë se çfarë ne duhet të bëjmë. Për shembull: Shumë prindër janë gjithmonë negativë me fëmijët e tyre. Mos e bëni këtë! Mos shkoni atje! Mos i dëgjoni këto! Mos! Mos! Mos! Nëse duam të jemi prindër të mirë, patjetër ne duhet të themi “Mos” për shumë gjëra, por le të mos harrojmë t’i inkurajojmë fëmijët tanë për vepra të mira. Domethënë, t’ia mbyllim dyert e këqija, por edhe t’ia hapim dyert e mira. Le ta duam Zotin me gjithë zemrën, shpirtin, mendjen, dhe forcën tonë. Amin!

     Këtu, te vargu 17, ne gjejmë urdhërimin e fundit. MOS LAKMO! Edhe meqë është i fundit në listë, është fillimi i shumë gabimeve. Këtu shikojmë mëkatin që nga rrënja e tij. Çdo mëkat fillon në zemrën e njeriut. Shikoni pak fjalët e Jezusit, te Marku 7:20-23, Ai tha: “20…Ajo që del nga njeriu, ajo e fëlliq atë. 21Sepse nga brenda, nga zemra e njerëzve, dalin mendime të këqija, shkeljet e kurorës, kurvërimi, vrasjet, 22Vjedhjet, lakmitë, ligësitë, mashtrimi, ndyrësitë, syri i keq, blasfemia, krenaria, budallallëku; 23Të gjitha këto gjëra të këqija vijnë nga brenda, dhe e ndotin njeriun.” Për shembull, ne e dimë, që pa dyshim është mëkat ta vjedhim dikë, por mëkat është edhe ta hamë me sy; të kemi zili për atë. Nëse i shikojmë me kujdes këto urdhërimet e Perëndisë, do kuptojmë që urdhërimet 6, 7 dhe 8 (Mos vrit, Mos shkel kurorën bashkëshortore, Mos vidh), këto janë mëkate nga vepra; urdhërimi 9 (Mos bëj dëshmi të rreme ndaj fqinjit tënd), është mëkat nga goja; dhe urdhërimi 10 (Mos lakmo) është mëkat nga mendja. Mëkati nuk është vetëm një vepër që bëjmë, ose një fjalë që themi, është edhe një mendim i keq. Pse është kaq e ligë në sytë e Perëndisë, të kemi lakmi? Pa tjetër, lakmia është fara e vjedhjes dhe vrasjes, por kur ne i lakmojmë ato që ka fqinji, ne harrojmë bekimet që Perëndia na ka dhënë neve, dhe nuk jemi më mirënjohës ndaj Zotit. Te 1 Selanikasve 5:18, Bibla thotë: “Në çdo gjë jepni falënderime; sepse ky është vullneti i Perëndisë në Krishtin Jezus për ju.”. Le ta zëvendësojmë një zemër lakmitare me një zemër falënderuese ndaj Zotit! Amin!

     Unë besoj që kuptimi i këtij vargu është i qartë. Kudo që të jemi, në shtëpi, në treg, në gjyq, në rrugë, gjithmonë, le të flasim të vërtetën. Ka plot njerëz që tërë ditën merren me thashetheme dhe gënjeshtra. Babai im më thoshte: “Nëse nuk ke diçka të mirë për të thënë, mos fol fare.” Ka raste që edhe kur diçka është e vërtetë, por prapë nuk duhet të thuhet. Me thashetheme, ne cënojmë karakterin e të tjerëve më kot. “Shih punën tënde!” Nëse nuk doni që njerëzit të flasin prapa kurrizit tuaj, mos flisni prapa atyre. Bëni ndaj të tjerëve ashtu siç do të donit që ata të bënin ndaj jush. Kur dikush flet keq para meje për dikë tjetër, në atë moment kuptoj që do të flasë keq edhe për mua. Tani, Bibla thotë që Perëndia është e vërtetë. Te Gjoni 14:6, Jezusi tha: “Unë jam rruga, e vërteta, dhe jeta…”. Nëse Perëndia është e vërtetë dhe ne jemi besimtarët e Tij, edhe ne duhet të flasim të vërtetën. Vargu thotë: “Mos bëj dëshmi të rreme ndaj fqinjit tënd.” Kështu bënte bota me Jezusin. Shumë herë guvernatori romak tha për Jezusin: “Unë nuk gjej fare gabim tek ai…”, por prapë judejtë e akuzuan me dëshmi të rreme derisa Pilati dha urdhër që Jezusi të kryqëzohej. Le të jemi njerëz besnikë edhe kur dikush na gënjen. Le të të flasim të vërtetën edhe kur bota nuk e do. Le të flasim gjërat e mira të Perëndisë edhe në mes të errësirës së mëkateve, sepse kështu do të vijë Drita, përmes Fjalës së Perëndisë. Gënjeshtrat janë shumë të poshtra. Edhe një njeri gënjeshtar nuk do që dikush ta mashtrojë atë. Nëse ne nuk ua themi të vërtetën të tjerëve, është e drejtë nëse ata nuk na besojnë më. Mos gënje!

​     Këtu, udhërimi i tetë i Perëndisë na e jep drejtësinë të kemi prona në botë. Ku nuk ka prona, nuk ka vjedhje. Sipas fjalorit të gjuhës shqipe, “të vjedh” do të thotë: “…t’i marr dikujt diçka fshehurazi a duke e mashtruar…”. Perëndia ynë i shikon të gjitha, dhe e di shumë mirë kur ne marrim diçka që i përket tjetrit. Ka shumë llojë vjedhjesh, dhe nuk kemi kohë t’i përmendim të gjitha ato, por mjafton që unë të them, asnjë njeri nuk ka të drejtë t’i marrë bekimet që Perëndia më ka dhënë mua, pa dëshirën time. As njeriu, as shteti nuk ka të drejtë ta vjedhë. Disa thonë që shteti na vjedh përmes taksave. Jo! Jo! Jo! Nëse kemi një shtet që na mbron, që ndërton dhe mban rrugët, që na paguan pensionin, dhe që bën shumë gjëra të tjera, pastaj ne jemi vjedhës nëse nuk i paguajmë taksat, sepse marrim shërbime dhe nuk i shpërblejmë ato. Këtu ne duhet të përmendim edhe të dhjetat që duhet të jepen në kishë. Zoti tha që ne e kemi vjedhur atë. Domethënë, një e dhjeta nga rrogat tona i përket Zotit dhe duhet t’i jepet kishës. Te Malakia 3:8-10, Bibla thotë: “8 A do ta grabisë njeri Perëndinë? Po ju më keni grabitur, por thoni, Si të kemi grabitur ty? Në të dhjeta dhe dhurime. 9 Ju jeni mallkuar me mallkim; sepse ju më keni grabitur mua, madje i gjithë ky komb. 10 Sillini ju të gjitha të dhjetat në depo, që mund të ketë ushqim në shtëpinë time, dhe më vini mua në provë tani me këtë, thotë ZOTI i ushtrive, në qoftë se unë nuk do t’jua hap dritaret e qiellit, dhe do t’ju derdh juve një bekim, sa nuk do të ketë hapësirë të mjaftueshme ta merrni atë.” A e keni vjedhur Zotin? Tani, le të mbarojmë me një varg nga Dhiata e Re. Te Libri i Efesianëve 4:28, Bibla thotë: “Ai që vidhte, le të mos vjedhë më; por më mirë lereni të punojë, duke bërë me duart e tij gjënë që është e mirë, që ai të mund ta ketë, që t’ia japë atij që ka nevojë.” Amin!

     Martesa është diçka e shenjtë sipas Biblës. Kjo është marrëdhënia e parë midis njerëzve, dhe u krijua nga Perëndia. Po! Martesa është ideja e Zotit. Ai krijoi njeriun e parë në kopshtin e Edenit mbi gjashtë mijë vjet më parë, dhe pa që nuk ishte mirë që Adami të ishte vetëm, pastaj Zoti krijoi edhe gruan, Evën. Përkufizimi i fjalës martesë është një burrë dhe një grua në dashuri gjatë gjithë jetës. Është shumë e rëndësishme që këta të jenë besnikë gjithmonë ndaj njëri-tjetrit, sepse martesa simbolizon edhe marrëdhënien midis Jezusit dhe kishës së Tij. Pa dyshim, Jezusi është besnik ndaj nesh, por edhe ne duhet të jemi besnikë ndaj Tij. Nëse bashkëshorti dhe bashkëshortja duan ta kënaqin Zotin, ata duhet të kenë sy dhe zemër vetëm për njëri-tjetrin. Te Efesianëve 5:25, Bibla thotë: “Burra, t’i doni gratë tuaja, ashtu si edhe Krishti e deshi kishën, dhe dha veten e tij për të...”. Gjithashtu, te vargu 33, Bibla thotë: “Megjithatë, veç e veç, le ta dojë kështu, çdonjëri prej jush gruan e tij tamam si veten; dhe gruaja të kujdeset ta nderojë burrin e saj.”  Unë besoj që nuk ka marrëdhënie më të bukur midis njerëzve se martesa. Ajo ka nevojë për dashuri, besnikëri, durim, shpresë, lumturi, lot, vizion, dhembshuri, edhe shumë më shumë. Tani, le të shkojmë pak më thellë ta shikojmë mendjen e Zotit për çeshtjen e tradhtisë bashkëshortore. Te Mateu 5:28, Jezusi tha: “Por unë ju them: Se kushdo që shikon me epshe një grua ka bërë tradhti bashkëshortore me atë, tashmë në zemrën e tij.” Ju që jeni të martuar, kini shumë kujdes!

​     Uau! Në gjuhën shqipe ky mund të jetë vargu më i shkurtër në Bibël. Vetëm dy fjalë shikojmë këtu, por dy fjalë me rëndësi të lartë. “Mos vrit”!!! tha Perëndia. Kudo në botë, edhe këtu në jugun e Shqipërisë, dhe pothuajse çdo ditë, ne dëgjojmë lajme që dikush është vrarë për vdekje. Jeta është një dhuratë nga Perëndia dhe asnjë nuk ka të drejtë ta vjedhë atë dhuratë nga ndonjë njeri, as nga vetja. PO! Edhe vetëvrasja është mëkat. Në fakt, kjo mund të jetë vepra më egoiste në botë. Nëse dikush mendon që jeta e tij nuk ka vlerë, të mos mendojë kaq shumë për veten, por të jetojë për Zotin. Jezusi u sakrifikua në kryq për njerëzit e botës. Domethënë, Ai vdiq për hatrin tonë që ne të mund të jetojmë për hatrin e Tij. Nëse jetojmë për Jezusin këtu në botë, patjetër nuk do të bëjmë vrasje, por do t’u shërbejmë njerëzve. Diçka tjetër që duhet të them është, lejohet nga Bibla që kafshët të theren. Ky nuk është mëkat. Perëndia na i dha këto për mish. Vargu i sipërm flet për vrasje njerëzore. Tani, në fund, le të shkojmë te Dhiata e Re e Biblës, që ta kuptojmë më mirë mendjen e Zotit mbi këtë temë. Te Letra e parë e Gjonit 3:15, Bibla thotë: “Kushdo që e urren vëllanë e tij është një vrasës; dhe ju e dini se asnjë vrasës nuk ka jetë të përjetshme brenda tij.” Po, edhe urrejtja konsiderohet si vrasje në sytë e Perëndisë. Pra, le të jetojmë për lavdinë e Zotit dhe të kemi kujdes që të mos mbjellim asnjë farë urrejtjeje, sepse atje fillon vrasja.