Në këtë varg, Moisiu është duke folur me Perëndinë. Bijtë e Izraelit u çliruan nga skllavëria e Egjiptit, dhe Moisiu po i drejton ata në tokën e premtuar. Ky popull, si çdo komb në botë, kishin natyrë mëkatare. Pasi, u liruan nëpërmjet mrekullive të Perëndisë nga Egjipti. Ata dyshuan. Në zemrat e tyre filluan të largoheshin nga Zoti. Ndërsa Moisiu ishte në mal duke biseduar me Zotin, njerëzit humbën shpresë tek ai, ndërtuan një idhull për të adhuruar dhe thanë midis tyre: “Këto janë perënditë e tua, O Izrael, që të nxorën nga toka e Egjiptit…”. Prandaj Perëndia ishte inatosur me ta dhe gati t’i shuante. Atëherë Moisiu iu lut Perëndisë për popullin dhe Zoti tregoi mëshirë duke mos i asgjësuar ata. Tani, pyetja është, a do të vazhdonte Zoti të punonte me njerëz të tillë? Moisiu i tha Zotit: “Nëse prania jote nuk do të vijë me mua, mos na ço që këtej.” Domethënë, nëse Zoti nuk do të shkonte, edhe Moisiu nuk deshi të shkonte. Përgjigjja jonë duhet të jetë njësoj sot. Nëse Zoti nuk shkon, edhe unë nuk shkoj. Nëse Perëndia nuk merr pjesë, as edhe unë nuk do të marr pjesë. Të kesh Praninë e Zotit brenda teje, rreth teje, në shtëpinë tënde, në kishën tënde, është qëllimi më i lartë në botë. Nëse Ai nuk duket atje, ndoshta, në ndonjë mënyrë, ti e ke skandelizuar Atë. Le të mbajmë të njëjtën lutje në gojën tonë gjithmonë. Bibla thotë: “Nëse prania jote nuk do të vijë me mua, mos na ço që këtej.” Amin!

     Sot, ne do të studiojmë një varg shumë të shkurtër. Bibla thotë: “Ne e duam atë, sepse ai i pari na deshi ne.” Ne ishim pa shpresë, dhe pa Perëndinë në botë. Ne ishim pa forcë ta shpëtojmë veten tonë. Ne ishim madje armiqtë e Perëndisë, por çfarë bëri Ai për ne??? Ai na deshi dhe dërgoi Birin e Tij (Jezusin) të vdiste në kryq për hatrin tonë, që ne, duke besuar tek Ai, të mund të shpëtohemi, dhe të lahemi nga mëkatet në Gjakun e Tij. E gjithë kjo filloi me dashurinë e Perëndisë. Vargu thotë: “…ai i pari na deshi ne…” Domethënë, dashuria filloi në anën e Zotit. Tani, ne e duam Atë, por vetëm sepse Ai i pari na deshi ne. Ky koncept është krejt ndryshe nga ai i myslimëve. Te surja 3:31, kurani thotë: "Nëse e doni Allahun, atëherë ejani pas meje që Allahu t'ju dojë…” Sipas kësaj, besimtari mysliman duhet të jetë i pari në punën e dashurisë, pastaj fillon Allahu. Unë jam i lumtur që me ne, nuk është kështu, sepse edhe kur ishim mëkatarë Krishti na deshi, dhe na tërhiqte me dashurinë e Tij. Ai na deshi i pari! Te Libri i Romakëve 5:8, Bibla thotë: “Por Perëndia e drejton dashurinë e Tij drejt nesh, sepse kur ne ishim ende mëkatarë, Krishti vdiq për ne.” Amin!

​     Erdhi një njeri te kisha në Metoq. Unë zgjata dorën ta përshëndes. Menjëherë ai më puthi dorën. Unë e di që e kishte mësuar këtë gjë nga kisha ortodokse. Nuk e qortova, por gjatë bisedës, shpjegova që nuk ka nevojë për këtë puthje për të treguar repekt për pastorin në një kishë të vërtetë. Po! Jam pastori i kishës, dhe kam këtë detyrë, t’i shërbej Zotit përmes predikimit të Biblës dhe lutjeve. Shikoni vargun e mësipërm edhe një herë. Bibla thotë: “Dhe mos quani njeri mbi tokë atin tuaj; sepse njëri është Ati juaj, ai që është në qiell.” Zoti është shumë xheloz. Fjala “Ati” i përket Atij. Ata që presin puthje të dorës nuk janë të Perëndisë. Ata që presin të quhen “Ati” në kishë, prishin Fjalën e Perëndisë. Unë nuk jam ati i kishës. Ne, te kisha, jemi vëllezër dhe motra në Krishtin. Jemi besimtarë të Biblës, jo të traditës. Pra, mos më puth dorën. Pse? Sepse unë jam një njeri si të gjithë. Një buzeqeshje që bashkohet me besnikërinë në kishë mjafton për mua. Disa vite më parë, e njëjta gjë ndodhi. Një burrë në kishë më puthi në dorë. Çfarë bëra unë??? Unë e putha dorën e tij. Amin!

     Miq, vetëm Jezusin kemi. Nuk ka shpresë në asnjë tjetër. Pa dyshim, ne kemi heroinjtë tanë të botës, ata që janë me emër dhe nam, por kur ne i studiojmë jetët e tyre, besimi ynë tek ata prishet, sepse mësojmë që edhe ata ishin plot gabime. Kur ne shikojmë varret e tyre, kuptojmë që edhe ata ishin të vdekshëm. Asnjë njeri nuk duhet të lavdërohet kaq shumë. Ne të gjithë jemi në një rrugë, rrugën për te vdekja. Edhe sot, me gjithë teknologjinë dhe shkencën, me çdo aparat dhe mjekim modern, me dijëtarët dhe gojëtarët më të avancuar, prapë varri është atje, dhe na pret me durim. Te Libri i Hebrenjve 9:27, Bibla thotë: “…është caktuar për njerëzit që të vdesin një herë, por pas kësaj gjyqi…”. A jemi gati t’i japim llogari Gjykatësit qiellor? Si mund të shpëtohemi? Si mund gjejmë faljen e mëkateve dhe të fitojmë jetën e përjetshme? Vetëm përmes besimit te Jezusi. Te Ungjilli sipas Gjonit 1:12, Bibla thotë: “…të gjithë ata që e pranuan atë, atyre ai u dha fuqi të bëheshin bij të Perëndisë, atyre që besojnë në emrin e tij…”. Pranoni Jezusin sot, dhe Zoti do t’ju japë fuqi të bëheni bij të Tij. Besoni te Jezusi, ndërsa keni ende mundësi dhe kohë. Amin!

     Sot, unë dua që ne të meditojmë pak mbi frazën e fundit të këtij vargu. Bibla thotë: “…ai i deshi ata deri në fund.”. Këtu, ne shikojmë dashurinë e Jezusit për dishepujt e Tij. Ai i zgjodhi dhe ishte bashkë me ta çdo ditë, në kohët e mira dhe në kohët e këqija. Ai i pa sukseset e tyre. Ai i pa edhe jo përsosmëritë e tyre. Për shembull, e shikojmë Pjetrin. Ai që foli hapur si guximtar për Jezusin, por guximi i tij qe i tepërt kur ai preu me shpatë veshin e shërbëtorit të kryepriftit. Pastaj, Jezusi e qortoi Pjetrin për këtë vepër, por dashuria e Tij për Pjetrin nuk mbaroi. Bibla thotë: “…ai i deshi ata deri në fund.”. Sa e mirë është që e gjejmë këtë koncept në Bibël, sepse edhe ne, besimtarët, jemi dishepujt e Jezusit dhe dashuria e Tij për ne nuk mbaron kurrë. Pa tjetër nuk jemi njerëz të përsosur, dhe Ai e di shumë këtë. Në Shkrimet e Shenjta gjejmë ato fjalë shumë ngushëlluese, kur Perëndia na tha: “…Unë nuk do të lë ty kurrë, as do të të braktis ty…”. Lavdi Zotit! Edhe ne mund të gëzohemi në dashurinë e Jezusit! Mos lejoni që djalli t’ju gënjejë sot! Dashuria e Perëndisë për ju nuk mbaron kurrë!

     Ne ishim në errësirën e mëkatit, ishim fëmijët e saj, larg Zotit dhe ishim armiqtë e Tij, por Drita  shpërtheu në mesnatën tonë të pashpresës. Erdhi Jezusi, Drita e Perëndisë te ne. Këtu, te vargu i mësipërm, Bibla thotë: “Ndërsa ju keni dritë, besoni te drita…”. Në këtë histori, Jezusi ishte atje midis bashkëqytetarëve, dhe erdhi koha që ata ta merrnin vendimin; a do besonin, apo jo? Kur e Vërteta e Perëndisë ju ndriçon juve nga Bibla, është momenti që të besoni dhe të ecni para në Dritën e Tij. Ndërsa ju keni dritë, besoni te drita! Çfarë do bëjmë sot? Do besojmë? Apo do rrijmë të trishtuar në burgun e mosbesimit? Jezusi na urdhëron: “…besoni te drita, që ju të mund të jeni fëmijët e dritës…”. Amin! Ne e dimë që përmes besimit te Jezusi ne jemi lindur në familjen e Perëndisë. Perëndia do të na japë Dritë, dhe nëse ecim para në atë Dritë, Ai do të na ndriçojë akoma më shumë. Hapi i parë është besimi te Fjala e Tij. Fatkeqësisht, bashkëqytetarët e Jezusit nuk deshën ta pranonin Dritën e Tij. Le të mos jemi si ata. Amin!

     Ky grup njerëzish që erdhi te Filipi nuk ishin judej, por prapë erdhën te festi në Jeruzalem për të adhuruar Perëndinë. Diku, dikur, këta njerëz mësuan për Zotin e Izraelit dhe me një zemër plot mirënjohje, deshën ta lavdërojnë Krijuesin e gjithësisë. Ndërsa ishin atje, dëgjuan për Jezusin dhe mrekullitë e Tij. Ndoshta, dëgjuan për lindjen e Tij prej një të virgjëre, dhe që ishte Biri i Perëndisë. Gjon Pagëzori dëshmoi në ato ditë: “Ja! Qengji i Perëndisë që heq mëkatin e botës!” Këta dëgjuan lajmin e mirë dhe i thanë Filipit: “Zotëri, ne duam të shikojmë Jezusin.” Një kërkesë të përshtatshme dhe të kuptueshme. Ata deshën t’i shikojnë duart që formuan botën siç formon poçari argjilën. Deshën t’i dëgjojnë Fjalët e ëmbla që sollën në ekzistencë çdo gjë nga çika më e vogël te Mali i tmerrshëm Everest që prek edhe qiellin. Këta deshën t’i shikojnë këmbët që kishin shëtitur rrugët e përjetësisë dhe që erdhën poshtë në tokë, për ta shpëtuar njerëzimin. Pyetja ime sot është kjo: A kemi ne të njëjtën dëshirë? A doni ju të shikoni Jezusin sot? Shikojeni Atë në faqet e Biblës. Flisni me Atë në kohën e dashur të lutjes. Kërkojeni Atë me gjithë zemër dhe, pa dyshim, ju do ta gjeni Atë, Jezusin, Perëndinë në mish, Shpëtimtarin e botës. Amin! 

     Lazari ishte i rrezikshëm për fenë e judejve. Ata i trembeshin atij. Pse? Sepse për shkak të tij shumë judej filluan të besonin te Jezusi. Mos harroni se kush ishte Lazari! Disa ditë më parë në këtë histori, ai ishte i vdekur dhe i varrosur, por pastaj erdhi Drita e Jetës, erdhi Jezusi dhe e ngjalli atë prej së vdekurish. Lavdi Zotit! Bibla thotë se edhe ne ishim të vdekur në mëkat, të pashpresë dhe pa Perëndinë në botë, por na erdhi Fryma e Zotit që na ngjalli prej së vdekurish. Po! Dëshmia e Lazarit për Jezusin i bindi mosbesimtarët të hyjnë fushën e hirit të Perëndisë dhe ta bëjnë Krishtin Bariun dhe Zotin e jetës së tyre. Amin! Lazari ishte edhe besnik ndaj Jezusit. Ka shumë njerëz që vijnë te Perëndia me gjithë hallet e tyre, dhe për pak, fillojnë të ndjekin mësimet e Biblës, por më pas, pasi gjejnë më shumë paqe në jetë, ata largojnë nga Zoti. Lazari nuk ishte kështu. Ai e donte shumë Jezusin, dhe qëndronte me Jezusin, edhe kur kishte armiqtë përballë që donin ta vrisnin. Le të mësojmë këto tri gjëra nga Lazari sot: 1. Të gëzohemi në shpëtimin e Jezusit. 2. Të jemi dëshmitarë për Zotin. 3. Të jemi besnikë ndaj Zotit edhe në kohë të vështira. Amin!

​     Këto janë fjalët e një luftëtari trim. Ai që vrau një gjigant me emrin Goliath. Në ditët e tij si bari, erdhi një luan për t’i kapur delet e tij, ai e vrau luanin, edhe bëri të njëjtën gjë me një ari të egër. Na duket se nuk kishte frikë nga asnjë. Ai pushtonte armiqtë e kombit të tij, dhë në fund u bë mbreti i Izraelit. Ai kishte dëshirë për të ndërtuar një tempull për Zotin, por Perëndia i tha: Jo! Sepse Davidi, ky guximtar i madh, kishte gjak në duar. Davidi çmohet edhe akoma sot si një trim. Kur ne duam që bijtë tanë të marrin zemër, të sillen si burra, dhe të besojnë te Zoti i Biblës, ne ua tregojmë atyre historinë e djaloshit të vogël që mposhti gjigantin me një hobe dhe një gurë. Nëse lexoni historitë dhe shkrimet e Davidit, që ishte edhe muzikanti i Biblës, ju do kuptoni që ai është një njeri plot dashuri, dhe shumë zemërgjerë. Bibla thotë që ai ishte “burri sipas zemrës së Perëndisë”. Ai ishte një njeri shumë i mençur. Tani, unë e kam lartësuar pak Davidin me këto fjalë, por shikojeni vargun e sipërm edhe një herë. Davidi tha: “Ki mëshirë për mua, O ZOT; sepse jam i dobët; O ZOT, shëromë, sepse kockat e mia janë të shqetësuara.”. Mesazhi është që edhe ata më të fortët midis nesh kanë dobësitë e tyre. Pse nuk i shikojmë ato? Sepse njerëzit dinë si t’i fshehin dobësitë e tyre. E vërteta është që ne të gjithë kemi nevojë për mëshirën e Perëndisë dhe për ndihmën e Tij. Nuk është diçka e turpshme të kërkoni ndihmën e Zotit. Lutjuni Perëndisë sot! Kërkoni mëshirën e Tij! Amin! Nëse Davidi kishte nevojë për mëshirën e Zotit, pa tjetër edhe ne kemi nevojë për atë.

     Pasi Perëndia çliroi njerëzit e Tij Izrael nga skllavëria në Egjipt, ata filluan udhëtimin për në tokën e premtuar të Izraelitëve. Kur arritën atje, kishin frikë për të hyrë, sepse do të kishte luftë me gjigantët që jetonin aty. Për shkak të frikës dhe mosbesimit të tyre, Perëndia urdhëroi që ata të enden në shkretëtirë dyzet vite, derisa të vdisnin të gjithë ushtarët e tyre që kishin frikë për ta zaptuar tokën e premtuar. Vargu i sipërm, është urdhërimi i Zotit, tridhjetë e tetë vite pas gabimit të ushtarëve. Tani, përsëri, njerëzit e Izraelit kanë mundësi për të hyrë. Perëndia u tha atyre: “…unë kam dhënë në dorën tënde Sihon amoritin, mbretin e Heshbonit, dhe tokën e tij…”. Vini re që, me këto fjalë, Perëndia thotë që Ai ia dha Izraelit tokën e mbretit Sihon. Pa tjetër, Sihoni dhe populli i tij ishin akoma përballë, por Zoti ishte në anën e Izraelit dhe Moisiut, dhe prandaj fitorja u sigurua edhe përpara luftës. Këtu, le të mësojmë dy gjëra. E para: Fitorja vjen nga Perëndia. E dyta: Nëse Perëndia është me ne, asnjë mund të jetë kundër nesh. Tani, përpara se të mbarojmë sot, shikoni edhe një herë fjalët e Zotit. Ai tha: “…unë kam dhënë në dorën tënde Sihon amoritin, mbretin e Heshbonit, dhe tokën e tij…”. Perëndia ia dha Izraelit tokën e amoritëve, por vini re që Ai i tha pastaj: “…filloni ta pushtoni…”. Domethënë, mesazhi është ky: Ne nuk mund të jemi përtacë, edhe kur Perëndia na jep diçka. Me fjalë të tjera, Ai u tha izraelitëve: Unë ju kam dhëne tokën e premtuar, tani, luftoni për atë, e pushtoni atë, merreni atë, kujdesuni për atë! Zoti na ka dhënë shumë bekime në jetë, tani le t’i marrim ato. Le të luftojmë derisa ta kapim besimin e fortë, gëzimin e madh, dashurinë e pastër, paqen e përjetshme, shpresë në Krishtin, etj. Amin!